به گزارش حوزه سینما
باشگاه خبرنگاران ؛ جشنواره امسال، از معدود دوره‌های جشنواره فجر بود که چهار نسل از
کارگردانان ایرانی در آن حضور داشتند؛ فرصتی مناسب نه تنها برای ارزیابی
کلیت سینمای ایران، که برای دقت در مسیری که سینمای ایران در این چند دهه
طی کرده است. هرچند تماشای خیل فیلم‌های کم‌مایه و آشفته فیلمسازان ایرانی
در جشنواره سی‌ودوم فجر ممکن است باعث ناامیدی علاقمندان به سینما شود. اما
نگاهی اجمالی به کیفیت کار چندتن از کارگردانان مهم و پرسروصدای جشنواره
امسال، شاید فرصت مناسبی برای درک این نکته باشد که سال آینده چه شرایطی در
انتظار سینماهای ایران خواهد بود.
سینمای
ایرانی در بند گذشته است،کم پیش می آید که فیلمی نگاه‌اش به سمت‌آینده
باشد و نه گذشته و حال کم پیش می آید که فیلمسازی در کنار به تصویر کشیدن
مشکلات پیشنهادی هم برای حل آنها ارائه دهد، کم داریم سینماگرانی را که از
جامعه خود جلوتر باشند و بتوانند نقش یک هنرمند پیشرو را ایفا کند. آینده
نگری البته ربطی به زمان وقوع داستان فیلم ندارد.
حتی یک فیلم تاریخی نیز
می توانند نگاهی به روز و رو به آینده داشته باشد، درست مثل لینکلن استیون
اسپیلبرگ .مشکل اینجااست که اغلب فیلم‌سازهای ما در بهترین حالت می توانند هم
سطح با جامعه حرکت کنند و تنها چند قدم جلوی خود را ببینند. به همین دلیل
هم هست که سینمای ایران افق ندارد.
در این جشنواره فیلمی نبود که بتواند
مخاطب را به درک درستی از مسیر پیش روی‌اش برساند و او را به سمت آینده ای
روشن هدایت کند. در عرض جشنواره امسال پر بود از فیلم‌هایی که یا از
اتفاقات گذشته می گفتند و یا نسبت به شرایط حال اعتراض داشتند. در این بین
خانه پدری اما یک استثنا به حساب می آید این فیلم اگر چه تمرکزش بر
گذشته بود اما برای رسیدن به آینده روشن نیز پیشنهاد داشت.
منبع:مجله دنیای تصویر
انتهای پیام/