به گزارش حوزه سینمای
باشگاه خبرنگاران به نقل از مجله دنیای تصویر ؛ جشنواره امسال، از معدود دوره‌های جشنواره فجر بود که چهار نسل از
کارگردانان ایرانی در آن حضور داشتند؛ فرصتی مناسب نه تنها برای ارزیابی
کلیت سینمای ایران، که برای دقت در مسیری که سینمای ایران در این چند دهه
طی کرده است. هرچند تماشای خیل فیلم‌های کم‌مایه و آشفته فیلمسازان ایرانی
در جشنواره سی‌ودوم فجر ممکن است باعث ناامیدی علاقمندان به سینما شود. اما
نگاهی اجمالی به کیفیت کار چندتن از کارگردانان مهم و پرسروصدای جشنواره
امسال، شاید فرصت مناسبی برای درک این نکته باشد که سال آینده چه شرایطی در
انتظار سینماهای ایران خواهد بود.
نیما جاویدی ( " ملبورن") مثبت:جاویدی که با ساخت ملبورن یکی از مهمترین فیلم اولی‌های جشنواره امسال بود، از لحاظ تکنیکی و اجرایی توانا نشان می‌دهد.
در طول تماشای فیلم می‌توانیم احساس کنیم که دقت فراوانی صرف نمایش جزئیات ناپیدا شده است. یکدستی لحن و فضا، عنصری است که امسال حتی در بسیاری از آثار کارگردانان کهنه‌کار هم دیده نمی‌شد و جاویدی در این زمینه موفق عمل می‌کند.
منفی:الگوبرداری از فیلم‌های دیگران به خودی خود هیچ ایرادی ندارد. همه ( ناخودآگاه یا خود آگاه) دارند این کار را انجام می‌دهند.
ولی به شرطی که به جهان مستقلی ختم شود. جاویدی در ملبورن قرار است چه عنصری به الگوی جدایی نادراز سیمنین اضافه کند؟
به جز پایان جالب ملبورن، چه دلیلی وجود دارد که به جای تماشای ملبورن، یک بار دیگر دی وی دی جدایی نادراز سیمین را در دستگاه قرار ندهیم و به تماشای آن ننشینیم؟
به خصوص این که در ملبورن اثر چندانی از هوش سرشار سازنده جدایی نادر از سیمین هم به چشم نمی‌خورد.
اگر در فیلم فرهادی جهانی ساخته میشد که پنهانکاری شخصیت‌ها قابل توجیه بود و کاملاً میشد درک کرد که چرا شخصیت‌ها چنان مسیری را طی می‌کنند، این بار آدمها از نظر بهره هوشی و توانایی ذهنی، سطح پایین تر از شخصیت‌های فیلم فرهادی به نظر می رسند.
سید آریا قریشی//
انتهای پیام/ اس