به گزارش
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، این دخمه بنایی است مدوّر از جنس سنگ و ساروج که حدودا 6 متر (دیواره) ارتفاع دارد و دارای دو در ورودی شرقی و غربی است.
در این محل زرتشتیان ری باستان مردگان خویش را طعمه حیوانات می کردند و سپس استخوان های آن ها را در منسوجات می پیچیدند و در پناهگاه ها و شکاف هایی که در دامنه کوه ری (بی بی شهربانو) تعبیه می نمودند دفن می کردند.
در نظر زرتشتیان مرگ زاده اهریمن است. مرگ به معنی پیروزی او بر آفرینش خوب است.از این رو جسد جایگاه دیوان است.
آن طور که نویسنده کتاب در آیینه تاریخ نوشته است، هر چه شخص در گذشته نیکوکار تر باشد پیروزی اهریمن بزرگ تر محسوب می شود، لذا تن افراد پارسا نسبت به فرد بدکار منبع بسیار بزرگ تری برای آلودگی استچزا که دسترسی به مرگ فرد بدکار آسان است.
از این رو چون جسد منبع چنین آلودگی ست، نمی توان درگذشتگان را سوزاند و یا به خاک سپرد و یا به آب افکند زیرا تماس جسد با آب و آتش و زمین که به عنوان عناصر مقدس تلقی می شوند باعث آلودگی آن ها می شود.
زرتشتیان باستان اجساد درگذشتگان را درون گودال هایی در محل های مناسب بر بالاترین و دورترین جاها در برابر پرندگان لاشخور و سگ های گوشتخوار رها می کردند.
پس از این که گوشتها از استخوان ها جدا شد، استخوان ها را که زیر آفتاب خشک شده بود جمع می
کردند و در پناهگاه هایی به نام استودان که در شکاف های کوه خارج از دسترس آب یا حیوان بود می نهادند.
بعدها در اواخر عصر اشکانیان و در دوران ساسانیان به منظور این که اجساد دور از انظار عموم قرار گیرند، به جای ایجاد گودال بر فراز تپه ها و قله ها، دخمه ها و یا برج های خاموشی برای نهادن جسد درگذشتگان احداث شد.
انتهای پیام/