آتش در نزد ايرانيان نماد روشنی ، پاکی ، زندگی ، سازندگی و تندرستی است. چند روز پيش از نوروز مردمانی به نام آتش افروزان که پيام آور اين جشن اهورائی بودند به شهرها و روستاها می رفتند تا مردم را برای اين آئين آماده کنند.
آتش افروزان ، زنان و مردانی بسيار هنرمند بودند که با برگزاری نمايش های خيابانی، دست افشانی ها ، سروده ها و آوازهای شورانگيز به سرگرم کردن و خشنود ساختن مردمان می پرداختند. هدف آنها انتقال نيروی فزاينده و نيک به مردمان برای چيره شدن بر غم و افسردگی بود.
آنها که زنان و مردان شادی بخش خوانده می شدند در روزگار ما هنوز نمود کوچکی از خود را زير نام خواجه پيروز يا حاجی فيروز زنده نگاه داشته اند که البته از هنرمندی زن يا مرد آتش افروز در دوران گذشته بسيار دور است.
هرساله در آخرين شب چهارشنبه سال برنامه‌های ويژه اين جشن با تفاوت‌هايی اندک در اغلب نقاط کشورمان برگزار می‌شود.
مردم استان لرستان نیز چهارشنبه آخر سال را جشن می گیرند آنان بيرون از خانه، جلو در، در فضايی مناسب، آتشی می افروزند، و اهل خانه، زن و مرد و کودک از روی آتش می پرند و با گفتن : " زردی من از تو، سرخی تو از من "، بيماری ها و ناراحتی ها و نگرانی های سال کهنه را به آتش می سپارند، تا سال نو را با آسودگی و شادی آغاز کنند.
با روشن کردن آتش و پریدن از روی آتش دربرخی نقاط لرستان اعتقاد بر اين است كه بايد چهارشنبه‌سوری از خانه بيرون رفت و همراه بقيه مردم جشن گرفت و شاد و سرخوش بود تا سال جديد سالی شاد و پر از پیروزی باشد./س