به گزارش
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، سیاحان و مستشرقین گرچه در سفرنامه های خود -تا آنجا که گذرشان به ری افتاده است- از این برج به عنوان یادگار عصر سلجوقیان ذکر کرده اند؛ ولی از آرامگاه طغرل سخنی به میان نیاورده اند.
به عقیده برخی کارشناسان این برج شبیه عقربه‌های ساعت بوده و می‌توان از روی تابش آفتاب بر روی کنگره‌های آن زمان را تشخیص داد، به طوری که سطح بدنه بیرونی برج به 24 ترک تقسیم شده که این کار علاوه بر استحکام بنا و زیبا تر شدن آن، احتمالا نشان دهنده وقت در طول روز نیز بوده و هست.
از کاربردهای دیگر این برج استفاده از آن در شب های تار بوده که با روشن کردن آتش بر باروی بلند آن، مسافران جاده ابریشم که از جانب خراسان به جانب ری می‌آمدند، را راهنما بوده است.
این برج حدود 20 متر ارتفاع دارد که در حال حاضر سقف ندارد، هرچند زمانی مانند سایر برج های همزمان خود دارای گنبدی مخروطی شکل و ارتفاعی بیش تر بوده است.
ضخامت دیوار برج از 75/1 متر تا 75/2 متر و قطر داخلی و خارجی آن نیز به ترتیب 11 و 16 متر است.
در قسمت فوقانی برج تزئینات و کتیبه ای به خط کوفی وجود داشته که متاسفانه طی قرون گذشته از بین رفته است.
در سال 1301 هجری قمری به فرمان ناطرالدین شاه قاجار بخش فوقانی برج که فرو ریخته بود مرمت و بازسازی شد.
این بنا که از طرف سازمان میراث فرهنگی به ثبت رسیده است، در سال های اخیر تعمیراتی روی آن انجام گرفته است و امروز پس از گذشت قرن ها،عریان در شرق شهر ری سر بر آسمان نیلگون این شهر می ساید.
بنا به حکایت مرحوم سید محمد محیط طباطبائی که خود نیز بنا به وصیتیش در زاویه شمالی برج دفن شده است، این برج نه تنها آرامگاه طغرل سلجوقی و مادرش، بلکه مرقد بسیاری از فرزانگان و دانشمندان عصر سلجوقی است که این بقعه به پاسداشت آنها بنا شد.
این اثر کهن با شماره 147در سال 1310شمسی در فهرست آثار ملی ثبت شده است.
انتهای پیام/