به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران اراک ، سرچشمه ی پنجه علی يا عزت آبادی در مشرق روستای توره است. آبی است به غايت گوارا كه بر آن آب بندی نهاده‌اند.
در كنارش پارک ( بوستان )بسيار زيبایی با الگوی قلعه‌های قرون وسطایی اروپا ساخته شده است.
سرچشمه‌ی پنجه علی از يمن كوه راسوند، آرام و بي صدا از لابلای صخره‌ای عظيم بيرون مي‌خزد و در گودالی بزرگ و پهناور، با قلوه سنگ‌های زيبا و رنگارنگ استخری طبيعی و بس دلنشين ساخته شده است.
انواع بهترين گل‌ها و پيچک‌ها كه در كمتر پارکی كاشته شده است، در اينجا مناظری دل‌فريب و رويایی به وجود آورده است.
قسمتی از آب در مزارع مكانيزه‌ای كه از بركت اين چشمه احداث شده مصرف مي‌شود و بقيه نيز با آب بندهای متعددی كه بر آن ساخته‌اند به مصرف روستاها و موقوفات خانوادگی بيات می‌رسد.
پارک پنجه علی يا عزت آباد، خان نشين و ييلاق خانواده‌ی بیات بوده است. اين خانواده از فرزندان و نوادگان سهام سلطان نماینده‌ی اراک در مجلس شورای ملی از دوره‌ی چهارم تا چهاردهم و نخست وزیر ایران در سال 1323 و سناتور سال‌های بعد و صمصام الملک وزير كشاورزی در دوران رضا شاه پهلوی و بنيان گذار دانشكده كشاورزی کرج هستند .
در اين روستا بيمارستان مجهزی وجود دارد كه در سال 1324 قمری به عهد مظفرالدین شاه ساخته شده است. در وقف نامه‌ی آن توصيه شده كه حاذق ترين طبیبان و جراحان را استخدام كنند و دست متولی را در جهت پرداخت بهترين دستمزد باز بگذارند .
پيش بينی وسايل رفاهی به مقتضای زمان براي خدمه، و ايجاد امكانات درمانی برای بيماران بستری و آن‌هایی كه از روستاهای اطراف برای مداوای سرپایی مراجعه مي‌كنند به بهترين شكل انجام شده است.
سرچشمه‌های شازند، ازنا ، سورانه ، اسکان و ديگر سراب‌های بزرگ و كوچكی كه شمار آنان از پنجاه رشته می‌گذرد، هر كدام حكاياتی جالب و در جای خود شنيدنی دارند.
آنها جملگی به هم می‌پیوندند و رودخانه‌ی كزّاز (قره چای) را تشكيل مي‌دهند.
اين رودخانه چون ماری سنگين و آرام در كف دشت می خزد و ثروت و نعمت بسياری برای روستایيان به ارمغان مي‌آورد. آبادی‌های بسياری قريب يک صد روستا در مسير رودخانه ساخته شده است كه رودخانه رگ حيات آنهاست .
روستاهایی با برج و باروهای كهن و قدمت بیش از چندين صد سال و گاه هزار سال كه اغلب ویران شده و برخی نيز استوار و پا بر جای مانده‌اند.
سابقاً بيش از ده روستای ارمنی نشين در سراسر دشت گيتو وجود داشت كه با مهاجرت آنان در سال‌های اخير، امروزه تعداد خانواده‌های ساكن از انگشتان دست تجاوز نمی‌كند و از آن همه صنايع دستی زن‌های ارمنی، نظير قالی و دستكش و جوراب و جاجيم اکنون بیش از خاطره‌ای باقی نمانده است./ز