دانشمندان دانشگاه کمبریج از پلانکتون‌هایی استفاده کردند که صدف‌هایشان بستر اقیانوس را اشغال کرده است. آنها کف اقیانوس را حفاری و صدفهای پلانکتون‌هایی را استخراج کردند که میلیون سال پیش زندگی کرده‌اند.
زمانی که پلانکتون‌ها رشد می‌کنند، با تبدیل عناصری در آب دریا به مواد معدنی سخت‌تر و افزودن آنها به یکدیگر، صدفهای خود را می‌سازند. ناخالصی‌های موجود در این صدف‌ها به مواد موجود در آب به هنگام رشد پلانکتون بستگی دارد، بنابراین این صدفهای چند میلیون‌ساله تصاویری روزانه را از فرآیند شیمیایی و آب‌وهوایی اقیانوس‌ها در هنگامی که زنده بوده‌اند، ارائه می‌دهند.
صدفهای مورداستفاده در این مطالعه متعلق به نوعی از پلانکتون‌ها موسوم به foraminifera بودند که بزرگی آنها فقط یک دهم میلی‌م‌تر بوده و ۱۵۰ میلیون سال قدمت دارند. بنابراین، محققان توانستند سابقه ده‌ها میلیون ساله آنها را در این رسوب‌های دریایی بدست آورند.
تیم علمی از سنکروترونی در کالیفرنیا برای مطالعه این صدف‌ها استفاده کرد که به آنها امکان شناسایی میزان منیزیم موجود در هر رشته رشد پلانگتون را در مقایسه با مواد شیمیایی دیگر می‌دهد. منیزیم بیشتر احتمال دارد که در درون صدفهای آبهای گرم‌تر جاسازی شود زیرا این عنصر در ساختاری اتمی آنها جایگزین کلسیم می‌شود.
سنکروترون‌ها از میدان‌های الکتریکی و مغناطیسی برای شتاب‌دهی ذرات حول یک حلقه عظیم استفاده می‌کنند و زمانی که این ذرات باردار به سرعت نور می‌رسند، تابشی موسوم به «نور سنکروترونی» را ساطع می‌کنند. محققان این نور را از حلقه اصلی منحرف و از آن به عنوان خط پرتوی هدفمندی استفاده می‌کنند که به شیوه‌ای مشابه پرتو ایکس برای مطالعه ساختار ماده در مقیاس‌های کوچک به کار می‌رود.
انتهای پیام/