به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، در این مقاله که به قلم "رمزی بارود" نویسنده سرشناس فلسطینی- امریکایی و تحت عنوان" درس های فلسطینی که سوری ها باید بدانند" نوشته شده از سوری ها خواسته شده با نگاهی به اوضاع فلسطینیان و آوارگی آنها از این وضع درس بگیرند و اجازه ندهند حاکمان عرب برای آنها تصمیم گیری کنند. او معتقد است در بیشتر بدبختی هایی که گریبانگیر فلسطینیان شده می‌توان رد پای اعراب را دید.
رمزی بارود می‌نویسد: از اولین روزهای درگیری سوریه در سه سال پیش که به جنگ داخلی کشیده شد ، مشخص بود که این مسئله به یک درگیری منطقه ای و بین المللی پیچیده ای تبدیل خواهد شد. به احتمال زیاد فلسطینی های مقیم سوریه خود را گروگان این جنگ کثیف می دیدند، اما تعداد معدودی از آنها می توانستند شدت بحران را پیش بینی کنندو شاید تعداد معدودی به آن اهمیت می دادند.
این مقاله در ادامه می گوید با وجود تفاوت های بسیاری که بین طرف های درگیر در سوریه وجود دارد، همه آنها به طور مستقیم و یا غیر مستقیم ، در کشتار مردم سوریه با مصونیت و حتی وحشی گری تمام نقش دارند و در همان حال همه آنها مدعی اند مدافع مردم سوریه هستند. این معما نیست ، بلکه طبیعت جنگ های کثیف همین است. با وجود این همه "مدافعان" مردم سوریه ، بدون استثنا ، زخم خورده هستند. هیچ تبلیغات رسانه ای ، سخنرانی دلچسب و یا مقادیری پول نمی تواند این واقعیت را تغییر دهد. ، اما هیچ چیزی نمی تواند این واقعیت را تغییر دهد که هزاران نفر از غیر نظامیان بی گناه سوریه توسط گروه های درگیر کشته شده اند است . همین منطق در مورد مخالفان و متحدان آنها صدق می کند ، برخی از این گروه ها با عجله در سرزمین های فتح شده تشکیل" دولت اسلامی " را اعلام کردند.مردم سوریه هرگز نمی تواند با کسانی که ارائه خود را جایگزین دولت فعلی معرفی می کنند، به طور صلح آمیز زندگی کنند. طرف های خارجی از جمله عراق ، ترکیه ، روسیه، اتحادیه اروپا و ایالات متحده هم در خسارات به وجود آمده مقصر هستند . آنها اغلب در هرنشست سیاسی که برای نجات مردم سوریه تشکیل می دهند باهم ملاقات می کنند ، با این حال ، به نظر می رسد اقدامات آنها نتیجه عکس دارد.
وقتی که کودکان سوری در اردوگاه های پناهندگان در داخل و یا خارج از مرزهای سوریه همچنان از سرما می میرند"دوستان سوریه " کجا هستند ؟ چرا در برخی از کشورهای عربی هم مرز با سوریه با پناهندگان به حدی با بی توجهی محض ، اگر نگوییم با نفرت ،برخورد می شود که برخی ازآنها ترجیح می دهند به دوزخ جنگ درکشور خود فرار کنند ؟
بارود می‌نویسد: رسانه های عرب اغلب گزارش سوء استفاده از زنان سوری در اردوگاه های مستقر در کشورهایی که پناهندگان برای محافظت به آنجا فرار کرده اند را سانسور می کنند. بعضی از آنها ربوده شده و برای فحشا به فروش می رسند و برخی دیگر مورد تجاوز قرار می‌گیرند. عجیب است که برخی از آنها در مورد حرمت و شرافت زن حساس هستند، با این وجود برای پایان دادن به هتک حرمت آنها کاری انجام نشده است. همینطوردر مورد کودکان ، هرگز نمی توان در مورد وحشت یک کودک در حال مرگ از سرما ، گرسنگی و یا جراحت گلوله ، بدون این که بداند چه کسی و چرا این ترور و وحشت را بر او تحمیل می کند، اغراق کرد. بازماندگان سوری این نسل خیلی خشن و خشمگین بزرگ خواهند ، و حق هم دارند که اینطور باشند. به نظر می رسد عواقب بحران سوریه همانند خشمی که پس از حمله ایالات متحده به عراق بیش از یک دهه پیش دهه به وجود آمد، سخت و طاقت فرسا باشد. عراق در حال حاضر درخشم بی پایان گرفتار است .برای فلسطینی ها ، این خشم و خشونت مرکب است . سوریه در حال ویران شدن است، کشوری که با وجود کمبود های بسیار زمانی میزبانی "محور مقاومت " بود – یعنی آخرین جبهه جنگ برای کسانی که در برابر ستیزه جویی اسرائیل و هژمونی ایالات متحده ایستاده اند. صرف نظر از توجیهاتی که مداخله گران پشت مداخله خود دارند، همه آنها بی اعتبار شده اند.
استاد دانشگاه کورتین استرالیا در ادامه مقاله خود می نویسد اوضاع روز به روز پیچیده تر می شود،سران اسرائیل باید از این منظره خوشحال باشند. سپس، محاصره یرموک ، اردوگاه بزرگی برای پناهندگان فلسطینی و طبقه کارگر سوریه واقع در حومه دمشق پیش آمد. مورخان این محاصره غیر قابل نفوذ را به همراه خاطرات ننگینی مانند دیر یاسین ، صبرا و شتیلا ، جنین و غزه به خاطر خواهند داشت. این بار، اسرائیل عامل مستقیم گرسنگی، قتل و تحقیر ده ها هزار تن از فلسطینیانی که یکی از خفه کننده ترین محاصره های تاریخ معاصرجنگ را تجربه می کنند، نیست . بله، ساکنان یرموک به دلیل پاکسازی قومی اسرائیل از فلسطینی ها در سال 1948 آواره شدند ، اما برای خفت و خواری که در حال حاضر آنها به دست ارتش و شبه نظامیان عرب تجربه می کنند، هیچ توجیهی نمی تواند وجود داشته باشد. هروقت شایعه می شوند چند کیسه مواد غذایی به اردوگاه آورده شده، هزاران نفر از مردم در کمال ناامیدی به سمت غذا می دوند وبرای خرده غذایی التماس می کنند. بسیاری از آنها با دست خالی برمی گردند. از زمان تحمیل محاصره یرموک در سال گذشته ،ده ها نفر از گرسنگی جان باخته اند. دولت سوریه شورشیان را مقصر می داند ، و شورشیان می گویند دولت مقصر است.رهبران عرب اغلب روسری سنتی فلسطین ( کوفیه ) را به عنوان ژست همبستگی با فلسطینیان به سر خود می بندند. آنها در هر فرصتی به پرچم فلسطین ادای احترام می کنند ، وهر از گاهی، با هیاهوی بسیار، کمک مالی خود برای ساخت یک مسجد یا یک بیمارستان را که طبعا نام خود را بر آن می گذارند، اعلام می کنند. کانال های رسمی سوریه هنوز از نبرد برای آزادی بیت المقدس صحبت می کنند. با این حال ، در تمام بدبختی هایی که برای فلسطینی ها اتفاق افتاده است ، چه در غزه ، لبنان، سوریه و یا در جای دیگر ردپای(حکام) عرب دیده می شود.
این نویسنده فلسطینی –امریکایی در پایان می گوید، سوری ها باید تجربه فلسطین را که 65 سال به طول انجامیده ، به خاطر داشته باشند. با وجود تمام " آزادی بخشان" خود خوانده که آمده اند و رفته اند ، با وجود همه شعارها، کنفرانس ها، بیانیه های مطبوعاتی ، شعر، دعاهای جمعی ، اطلاعیه های کمک های سخاوتمندانه و ... ، بیشتر فلسطینی ها در خاور میانه همچنان در اردوگاه های کثیف آوارگان زندگی می کنند. آنها موضوع کتاب های متعدد ، مقالات و فیلم های مستند هستند ، با این وجود وقتی که آنها مجبورند در اردوگاه سگ و گربه های ولگرد را بخورند تا زنده بمانند، افراد معدودی برای نجات آنها آمده اند. یرموک میراث محزونی است که بسیاری همچنان از آن غافلند، در حالی که به طور مداوم از " برادری عربی " و " همبستگی عربی " صحبت می کنند.اگرسوری ها مسئولیت سرنوشت خود را بر عهده نگیرند می توانند با تأمل در تاریخ فلسطین آینده خود را پیش بینی کنند.