عروسک‌های سفالینی که به اسکار راه باز کردند

فیلم مستندی که تلاش" ریتی پن" برای نجات گروه "خمرهای سرخ" و سپس براندازی‌ گروه را نشان می‌دهد.

خانواده "پن" در میان قربانبان بودند، خانواده او را به اجبار به کمپ‌های نوسازی می‌برند،آنها به خاطر گرسنگی و کار زیاد جان خود را از دست می‌دهند.

تصاویر آرشیوی از این حادثه بسیار کم است پس "پن" تصمیم می‌گیرد از عروسک‌های سفالین استفاده کند.

گزارشگر وارپ با کارگردان نامزد بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان آکادمی اسکار درباره اینکه چگونه فیلم‌سازی می‌تواند نمادی از خاطرات و مقاومت باشد،گفتگو کرده است.

"پن" درباره انتخاب عروسک‌های سفالین می‌گوید:" ابتدا می‌خواستم از عکس استفاده کنم اما هیچ‌ عکسی به خوبی نمی‌توانست قتل عام را نمایش دهد. تحقیقاتم من را به خانه دوران کودکی‌ام برد، از وقتی "خمرهای سرخ" ما را اخراج کرده بود به آن خانه بازنگشته بودم. خانه ما دیگر خانه سابق نبود،پس از دستیارم خواستم ماکتی از روی خانه بسازد.

"دستیارم از من پرسید می‌شود عروسک‌ها را با چوب یا سنگ درست کنیم؟ من این ایده را دوست داشتم چون مثل بچگی‌هایمان می‌توانستیم با گِل عروسک درست کنیم.

"ایده اینکه عروسکها را از خاک درست کنیم بسیار قوی و شاعرانه است. زمین روح دارد. برای ما هر شی‌ای،هر تکه‌ای از زمین، هر درختی روح دارد."

"پن" قبلا هم درباره قتل عام کامبوجی‌ها فیلم ساخته،اما هیچ‌گاه داستان زندگی خود را نگفته بود. "پن" می‌گوید: " هر شب که می‎‌خوابیدم با رفتگانم صحبت می‎‌کردم.من زنده‌ام فقط به این دلیل که مردم کمکم کردند. شاید در این دنیا جای کس دیگری را گرفته باشم. وظیفه دارم بزرگی آنها را نشان دهم و بگویم این مردم در مقابل "خمرهای سرخ" ایستادگی کردند.

"وقتی قتل عام مردمت را می‌بینی،نمی‌توانی صدای غمی که در ذهنت است را خاموش کنی. زمان می‌گذرد اما درد تو هر روز پررنگ تر می‌شود."

در فیلم تصویر باد را مکرر می‌بینیم،پن در این باره می‌گوید:" می‌خواستم نشان بدهم باد همه چیز را پاک می‌کند و می‌شوید، اما گاهی احساس می‌کنی در باد غرق می‌شوی. برای من فیلم‌سازی تفاوت بین دوباره زندگی کردن و غرق شدن است."

"پن" درباره عکس‌العمل‌های مردم کامبوج به این فیلم می‌گوید:" بیست و پنج سال پیش وقتی ساخت فیلم را شروع کردم،نسل من می‌خواست این درد را دوباره بچشد. حالا بچه‌ها " تصویر گمشده" را می‌بینند و می‌فهمند پدربزرگ و مادربزرگ‌هایشان چه روزگاری داشتند.

"هنر و سینما دریچه‌ای به روی دو نسل باز می‌کند،دریچه‌ای که هر دو نسل می‌توانند با یکدیگر درباره‌ی هر موضوعی صحبت کنند."

انتهای پیام/ اس