«برخورددهنده یون سنگین واقعی» (RHIC) آزمایشگاه ملی بروک‌هاون، هسته‌ها را تا سرعت نور شتاب داده و سپس در تلاش برای تولید ماده بسیار داغ پلاسمای کوارک-گلئون که تصور می‌شود کمی پس از انفجار بزرگ بوجود آمده باشد، آنها را به هم می‌کوبند.
درحالیکه این آزمایش می‌تواند به سوالاتی در مورد چگونگی آغاز حیات بر روی زمین پاسخ دهد، اما منتقدان هشدار داده‌اند که ذرات زیراتمی موسوم به «شبه ماده سیاه» (strangelet) ممکن است بطور تصادفی تولید شوند.
این ذرات از پتانسیل آغاز زنجیره‌ای از واکنش‌ها و تبدیل همه چیز به «ماده عجیب» برخوردارند که به ادعای دانشمندان، می‌تواند زمین را به یک کره بی‌روح بیش از اندازه متراکم به مساحت نزدیک به 100 متر تبدیل کند.
برخورددهنده RHIC که دومین شتاب‌دهنده بسیار قوی جهان پس از برخورددهنده بزرگ هادرونی است، قرار است ارتقاء عظیمی برای افزایش قدرت آن و انجام آزمایشات در حوزه‌های ناشناخته دریافت کند.
با این ارتقا، RHIC قادر خواهد بود برخوردهایی 20 برابر قویتر از زمان ابتدای ساخت خود تولید کند که این امر، نگرانی کارشناسان در مورد لزوم انجام ارزیابی خطر دقیق‌تر برای آن را در پی داشته است.
از زمان ساخت این برخورددهنده، دانشمندان توانستند ذره بوزن هیگز و همچنین پلاسمای کوارک-گلئون را کشف کنند که شبیه هیچکدام از چیزهایی که انسان تا این زمان می‌شناخت، نیستند.
این کارشناسان معتقدند، کمیسیونی که اخیرا هزینه‌های آزمایشگاههای وزارت انرژی آمریکا را مورد بررسی قرار داده، همچنین باید ارزیابی دقیقتری بر روی یک برنامه تجربی داشته باشد که چشم‌انداز عجیب و کمتر بحث‌شده تخریب کل سیاره زمین را افزایش داده است.
اگرچه در زمان آغاز تلاشهای برخورددهنده بزرگ هادرونی مرکز سرن برای کشف ذره بوزن نیز چنین نگرانی‌هایی وجود داشت؛ اما با وجود اینکه سیاه‌چاله‌های پایدار با شتاب‌دهنده ذرات قابل ایجاد نیستند، حتی اگر بوجود بیایند نیز نمی‌توانند ماده را به شیوه‌ای که برای زمین تهدیدآمیز باشد، ببلعند.