به گزارش
باشگاه خبرنگاران، شهر ممنوعه، شهری قدیمی در منطقه پکن، پایتخت کشور چین و یکی از مهم‌ترین دیدنی‌های تاریخی این کشور بشمار می‌آید.
شهر ممنوعه به روایتی وسیع‌ترین و کامل‌ترین مجموعه معماری چوبی در جهان به شمار می‌رود.
احداث شهر ممنوعه در سال ۱۴۰۶ میلادی با دستور "جو دی"، دومین امپراتور سلسله مینگ آغاز و ظرف ۱۴ سال ساخته شد، تا سال ۱۹۱۱ میلادی و نابودی سلسله چینگ (قریب ۵۰۰ سال) جمعاً ۲۴ امپراتور در این شهر ممنوعه اقامت کرده و بر چین فرمان رانده‌اند، از سال ۱۹۲۴ بازدید از این مجموعه به عنوان کاخ موزه برای عموم آزاد شد و ممنوعه بودن آن پایان پذیرفت.
این اثر نادر با ساختگاهی مستطیل شکل مساحتی حدود ۷۲ هکتار را در برمی‌گیرد، ابعاد آن ۹۶۱ متر طول در امتداد شمال به جنوب و ۷۵۳ متر عرض در امتداد شرق به غرب است.
دیواری با ارتفاع ۱۰ متر و خندقی با عرض ۵۲ متر دورتا دور مجموعه را فراگرفته، دیوار در هر ضلع خود یک دروازه را جای داده و بر روی ضلع جنوبی "دروازه نیمروز" و بر روی ضلع شمالی "دروازه نیروی ایزدی" قرار دارد، دیوارها ضخیم هستند و طوری طراحی شده‌اند که در برابر آتش توپخانه آن زمان مقاومت کنند.
شهر ممنوعه کاملاً طبق نظام تشریفاتی سلسله‌های فئودالی و اصول طبقاتی ساخته شده، طرح کلی، وسعت، شیوه معماری، رنگ و تزئینات همه نمایانگر امتیاز خاندان سلطنتی و سلسله مراتب اشرافی است.
سه قصر این مجموعه یعنی قصر تای حه، قصر جون حه و قصر بایوحه که توجه را بیشتر جلب می‌کنند، محل اعمال قدرت امپراتوری امپراتوران و برپایی مراسم پرشکوه بوده است.
قصر تای حه، مرکز تمام شهر ممنوعه و تخت سلطنتی طلایی رنگ امپراتور در این قصر دیده می‌شود، این قصر دارای مجلل‌ترین معماری در شهر ممنوعه است.
این قصر در شمال میدان بر سکوی مرمری سفید رنگی به مساحت ۳۰ هزار متر مربع و بلندای ۸ متر ساخته شده ، ارتفاع آن ۴۰ متر است که به لحاظ ارتفاع، بلندترین بنای شهر ممنوعه است.
در فرهنگ چین، اژدها نماینده قدرت امپراتوری است و امپراتور "پسر آسمانی" اژدهای حقیقی نامیده می‌شود، درون قصر تای حه در بالا و پایین با حدود ۱۳ هزار شکل اژدها تزیین شده است.
نمایی از شهر ممنوعه
تعداد قصرها و اتاق‌ها در شهر ممنوعه بسیار زیاد است، می‌گویند جمعاً ۹۹۹۹٫۵ اتاق در آن وجود دارد، به اعتقاد پیشینیان چینی، اقامتگاه امپراتوران آسمانی دارای ۱۰ هزار اتاق است و امپراتورانی که پسر امپراتور آسمانی دانسته می‌شدند باید خویشتندار بوده و نمی‌بایست از شمار اتاق‌های امپراتور آسمانی تجاوز می‌کردند.
از این رو شمار اتاق‌های شهر ممنوعه نیم اتاق کمتر از شمار اتاق‌های کاخ آسمانی است. (آن نیم اتاق ظاهراً تنها یک راه پله را در بر می‌گیرد.)
معماری مجموعه شهر ممنوعه تبلور نگرش و درایت مردم چین است، مجموعه از نیارش بناها گرفته تا آمود هر یک از اتاق‌ها و دیوارها، سرشار از اندیشه‌های عجیب و غریب است، مثلاً سکوی سفید رنگ قصر تای حه، این قصر را پرجلال‌تر کرده و در ضمن از نفود رطوبت به قصر جلوگیری می‌کند.
برای زهکشی این سکو که در سه اشکوب است، از بیش از یک هزار مجسمه سر اژدها استفاده شده و هنگام بارش باران آب زهکشی شده از دهان اژدهایان فوران می‌کند که چون ابنیه مجموعه شهر ممنوعه چوبی است، این کار ظاهراً در پیشگیری از آتش سوزی موثر بوده است.
در میان حیاط این شهر جمعاً ۳۰۸ ظرف مسی بزرگ برای ذخیره آب دیده می‌شود که در طول تمام سال برای پیشگیری از آتش سوزی بکار می‌رفته، در زمستان زیر این ظرف‌ها آتش روشن می‌کردند تا آب داخل آن یخ نبندد.
طبق یادداشت‌های تاریخی، در سلسله مینگ ۱۰۰ هزار صنعتگر و یک میلیون کارگر در ساخت این مجموعه عظیم باستانی شرکت داشته‌اند.
مصالح ساختمانی مصرفی از سراسرکشور حتی استان یونن در فاصله چند هزار کیلومتری تهیه شده ، اشیا و کشفیات گرانمایه‌ای درشهر ممنوعه شده و شمار آن جمعاً به یک میلیون می‌رسد و یک ششم شمار کل کشفیات چین را شامل می‌شود.
وقتی مهندسان چینی قرن 15 دچار مشکل تکنیکی در حمل و
نقل شدند، به جای اختراع مجدد چرخ، کلا از شر آن خلاص شدند، آنها برای
جابجایی سنگ‌های خیلی بزرگ مورد نیاز در ساخت شهر ممنوعه، به جای استفاده
از چرخ، راه‌های مصنوعی یخی ساختند تا سنگ‌ها روی آن لیز بخورند.
این
ادعا، دست کم نتیجه آخرین تحلیل یک متن چینی مربوط به قرن 17 میلادی است
که مقاله آن به تازگی منتشر شده ، چنین روشی 10 برابر کاراتر از کشیدن
سنگ‌ها بر روی زمین غیر یخی است که نشان می‌دهد در آن زمان مهندسان چینی،
نسبت به همتایان غربی خود درک و نگرش پیچیده‌تری درباره مفهوم اصطکاک
داشتند.
قصرهای باستانی پکن نماینده معماری قصرهای چین بشمار می‌رود و شهر ممنوعه نیز نامیده شده و قصرهای سلطنتی سلسله‌های مین و چینگ بوده و جمعاً ۲۴ امپراطور در این قصرها زندگی کرده‌اند.
این قصرهای باستانی ۷۲۰ هزار مترمربع مساحت دارد و بیش از ۹ هزار اتاق را شامل می‌شود، دیوار سرخ رنگ به ارتفاع چند متر و به طول بیش از ۳۴۰۰ متر شهر ممنوعه را احاطه کرده و بیرون این دیوار رودخانه حفاظتی جاری است.
تقسیم‌بندی بر پایه عملکرد قصرهای باستانی به دو بخش تقسیم می‌شود:
بخش اول محل برگزاری مراسم مهم ،بزرگ و صدور دستور توسط امپراتور می‌باشد و بناهای عمده آن را کاخ تای حه، کاخ چون حه و کاخ بایوحه تشکیل می‌دهد که همه آنها بر پایه تختی به ارتفاع ۸ متر ساخته و با مرمر سفید رنگ بنا شده است.
قصرهای پرجلال و شکوه همانند قصرهای ترسیم شده در افسانه‌ها است، بخش عقبی این قصرها که دربار درونی نامیده می‌شود، مکان‌های انجام امور سیاسی و کشورداری برای امپراتور و کاخ‌های اقامت زنان و ندیمه‌های دربار می‌باشد.
قصر "چیان چینگ" قصر "کونین" و باغ امپراتوری که بناهای عمده این بخش است، سرشار از محیط زندگی است، این کاخ‌ها با باغ، قرائت خانه، اتاق‌های متنوع و سنگ‌های مصنوعی در حیاط دیگری قرار دارد.
به دلیل تعویض سلسله‌های سلطنتی، جنگ‌ها و شورش‌ها قصرهای باستانی معدودی باقی‌مانده‌اند، به طوری که اکنون علاوه بر شهر ممنوعه در پکن، قصرهای باستانی قصر "شن‌یان" و همچنین خرابه‌های قصرهای سلسله هان و سلسله تان در شهر سی‌آن در چین به چشم می‌خورند.
انتهای پیام/
منبع: خبرآنلاین