با بیان اینکه در رفتگی‌های لگن در بیماران مبتلا به فلج مغزی بر
اساس شدت گرفتاری متفاوت است گفت : در بیماران مبتلا به فلج مغزی که
توانایی راه رفتن ندارند احتمال در رفتگی لگن بیشتر است و به همین دلیل این
بیماران از کودکی ( 2 – 3 سالگی ) از نظر در رفتگی لگن باید تحت نظر باشند
.
وی با اشاره به اینکه درمان در رفتگی لگن در این بیماران
ابتدا به صورت آزاد کردن عضلات منقبض شده ( اسپاستیک ) می باشد تصریح کرد :
در صورتیکه در رفتگی کامل باشد می توان از عمل های جراحی استئوتومی در
ناحیه فمور و لگن استفاده نمود .
این متخصص ارتوپد ادامه داد :در بیماران با سن بالاتر از عمل های جراحی مانند خارج کردن سرفمور یا ثابت
کردن مفصل لگن استفاده می شود که همه این اعمال جراحی در جهت حفظ عملکرد
این بیماران و جلوگیری از ایجاد درد در ناحیه لگن این بیماران می باشد .
وی
در پایان با بیان اینکه در بیمارانی که توانایی راه رفتن ندارند هدف ایجاد
پایداری در حالت نشسته یا خوابیده و نیز جلوگیری از درد می باشد خاطرنشان
کرد : درمان‌های جدید عنوان می کنند که آزاد سازی بافت نرم منقبض در
جلوگیری از ایجاد در رفتگی لگن بسیار کمک کننده می باشد .
انتهای پیام/