به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، تحلیلگر سابق آژانس جاسوسی آمریکا(سیا) و استاد مدعو دانشگاه جرج تاون ممانعت از حضور ایران در ژنو2 را بخشی از راهبرد اوباما برای حفظ مذاکرات هسته‌ای با تهران در مسیر صحیح ارزیابی می‌کند.
"پل آر.پیلار"، در مقاله‌ای با عنوان "فرایند شکننده تعامل با ایران" ادعا می‌کند جنجال بر سر حضور ایران در گفتگوهای صلح سوریه تنها زمانی قابل درک است که به اجماع شکننده ایجاد شده به دست اوباما در داخل آمریکا توجه شود؛ اجماعی که به باور "پیلار" با وجود فشار و تاکید مستمر نومحافظه کاران بانفوذ بر تقابل با ایران، با هدف مذاکره با ایران در مساله هسته ای ایجاد شده است. وی مدعی است: تلفیق این دو فرایند صلح در سوریه را به شدت مختل می‌کند.
پیلار می‌گوید: مساله شرکت ایران در دور دوم گفتگوهای چندجانبه صلح سوریه مایه خجالت بسیاری به ویژه آمریکا، سازمان ملل متحد و ملغمه گروههای موسوم به مخالفان سوری است.ظاهراً آمریکا در مطالباتش از ایران بیش از اصل ماجرا به حرف علاقه مند بود. در نهایت هم دبیر کل سازمان ملل متحد را وادار کردند دعوتش را از ایران پس بگیرد. البته ایرانیان همزمان اعلام کردند علاقه ای به شرکت در مذاکرات برپایه آنچه از آنها مطالبه شده بود ندارند.
این در حالیست که سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه که ظاهراً منطقی ترین فرد حاضر در نشست است، می‌گوید:«معنی مذاکره گفتگو با کسانی که دوستشان دارید سر یک میز نیست، بلکه منظور گفتگو با کسانی است که حل مساله به شرکت آنها بستگی دارد.»
به نوشته پیلار، اگر شک داریم کسی که دوستش نداریم عامل ایجاد دردسر است، دردسرها با بیرون نگه داشتن او از چادر گفتگوهای دیپلماتیک نه تنها کمتر نمی‌شود بلکه نتیجه عکس می‌دهد. کنفرانس هایی از این دست براساس سیستم رای گیری اداره نمی شود که حذف رای های مخالف احتمالی به معنی تصویب سهل‌تر نظر مطلوب ما باشد. نتیجه گیری در این گونه کنفرانس ها به چیزی درحد اجماع همگانی بستگی دارد.
تحلیلگر سابق آژانس جاسوسی آمریکا(سیا) ادامه می‌دهد: ظاهراً آنچه بنا بود مساله اصلی مورد بحث در دوم گفتگوهای سوریه باشد درون ابرهای تخیل فرو رفته است: جلب موافقت متقابل همه طرف های حاضر، از جمله نظام سوریه. عامل اصلی که سبب می شود هدف نشست غیرواقعی به نظر رسد آن است که اسد در سراشیبی شکست نیست.
وی ادامه می‌دهد: عامل دیگر سوالی است که اخیراً بسیاری بر اهمیت مطرح شدنش صحه می‌گذارند: با در نظر داشتن ماهیت کج خلق و آلوده به افراط گرایی مخالفان دمشق، آیا پایان کار نظام اسد در هر شرایطی مطلوب است؟
پیلار می‌نویسد: جای تعجب نیست که ایران شروط حضور در ژنو 2 را نپذیرد. از ایرانیان دعوت شده بود پایبندی خود را به نتایج کنفرانسی اعلام کنند که پیش از این برگزار شده بود و آنها از آن حضور در آن محروم شده بودند. چه کس دیگری حاضر به چنین کاری است؟ علاوه بر این اگر مساعدت ایران با یکی از طرف های جنگ داخلی سوریه دلیل سلب صلاحیت حضور ایران است، چطور می توان این مساله را درباره حضور کشورهایی توجیه کرد که با ارسال تسلیحات مرگبار از طرف مقابل درگیری ها حمایت می‌کنند؟
به اذعان وی، در حقیقت آنچه شاهدیم نمونه دیگری از میل وافر به منزوی کردن ایران در هر فرصتی است. شاید دولت اوباما در قضیه سوریه با این میل وافر همگامی می کند تا مذاکرات با ایران در مساله هسته ای در مسیر خود ادامه یابد.
پل پیلار در پایان می‌نویسد: بخشی از راهبرد دولت اوباما برای تقویت حمایت داخلی از مذاکرات هسته ای با ایران و پاسخ به انتقادها درباره همگامی بیش از حد با تهران، سختگیری درقبال ایران در سایر زمینه هاست. شاید این راهبرد خردمندانه باشد. به ویژه وقتی بخت تحقق حداکثری منافع آمریکا، بیش از مدیریت بحران سوریه، با امضای توافق نامه با ایران بیشتر می‌شود. اما فعلاً نتایج این دیپلماسی مطلوب نیست.
انتهای پیام/