انسان‌های غارنشین هم اهل سالم‌خواری نبودند

به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران، مشوقان سالم‌خواری در سال‌های اخیر این‌گونه تبلیغ می‌کنند که اگر مردم غذای فراوری نشده مصرف کنند همانقدر سالم و تندرست زندگی خواهند کرد که نیاکان بشر در دوران غارن شینی؛ رژیمی بدون قند، گوشت فرآوری شده وکربوهیدرات‌های ساده. با این حال، بررسی‌های جدید نشان می‌دهد که اجداد ما چندان هم به رژیم سالم علاقه‌ای نداشته‌اند و «هله‌هوله‌خوری» سابقه‌ای دیرینه دارد.

سایت «هافینگتون پست» می‌نویسد که ظاهراً طبیعت انسان در طول هزاره‌ها فرق چندانی نکرده و نیاکان غارنشین ما هم سال‌ها پیش از عرضه شکلات و نوشابه‌های رنگارنگ، همان‌قدر به دنبال قند و شیرینی‌بوده‌اند که ما هستیم.

یافته‌های جدید نشان می‌دهند که هزاران سال قبل مغز بلوط و کاج نقش تنقلات و هله‌هوله‌های امروز را برای انسان‌ها ایفا می‌کردند و موجب پوسیدگی دندان‌های آنها می‌شدند.

بر این اساس، بررسی بقایای اسکلت ۵۲ انسان که حدود ۱۳۷۰۰ و ۱۵۰۰۰ سال پیش زندگی می‌کردند حاکی از وجود پوسیدگی شدید دندانی در این افراد بوده‌است. پژوهشگران می‌گویند در بین این اسکلت‌ها فقط به «سه مورد» برخورده‌اند که هیچ پوسیدگی دندانی نداشتند.

پیش از روی آوردن به کشاورزی، انسان‌ها خوراک خود را از طریق میوه‌چینی و شکار تأمین می‌کردند. بر پایه همین امر، باور غالب آن بود که به این دلیل - و مصرف کمتر غذاهای کربوهیدرات‌دار ناشی از این رژیم - آدمی پیش از آغاز کشاورزی بهداشت دهان و دندان بهتری داشته‌است.

اینک دانشمندان می‌گویند نتایج بررسی جدید اسکلت‌های ۱۵۰۰۰ ساله متقاعدشان کرده که پوسیدگی وسیع دندان‌های آسیاب (کُرسی) در آنها به دلیل مصرف بالای مغز بلوط وحشی و میوه درخت کاج بوده، - خوراکی‌هایی که هردو حاوی مقادیر زیادی کربوهیدرات تخمیرشدنی هستند.
از دیگر نکات جالب توجه در کشف اخیر آن است که برخلاف آنچه پیش از این تصور می‌شد، انسان‌های دیرین به دلیل تغذیه از دانه‌های خوراکی وحشی زندگی‌ای به مراتب آرام‌تر و بی تحرک‌تر از تصویر «انسان شکارچی» داشته‌اند.

ایزابل دوگروت، از پژوهشگران موزه تاریخ طبیعی لندن که این اسکلت‌ها را مورد بازبینی قرار داده می‌گوید: «این آدم‌ها اغلب در ناحیه دهان یا دچار پوسیدگی بوده‌اند و یا از آبسه رنج می‌برده‌اند.»
اسکلت‌های یاد شده از غاری در کشور مراکش کشف شده‌اند، - محلی که به دلیل دارا بودن بقایای انسان‌ها و حیوانات دوران نوسنگی معروف است.

دانشمندان در کنار این اسکلت‌ها بقایای خرده غذای این افراد را نیز یافتند که ساکنان باستانی غار آنها را پخته و می‌خوردند. یکی از شبکه های خبری معتبر نیز می گوید انسان‌های نخستین نمی‌توانستند تنها با خوردن دانه‌های خوراکی به زندگی خود ادامه دهند، به همین دلیل از دیگر منابع خوراکی از قبیل میوه‌ها و بی‌مُهرگان، مانند کِرم و ملخ، نیز تغذیه می‌کردند.

گابریل ماچو، از آزمایشگاه تحقیقات باستان‌شناسی و تاریخ هنر دانشگاه آکسفورد، برای تعیین دقیق خوراک انسان‌های غارنشین، رژیم آنها را با «بابون‌های کنیایی» امروزی مقایسه کرده‌است.
ماچو به این نتیجه رسید که بابون‌های امروزی در محیطی شبیه به انسان غارنشین زندگی می‌کنند و مانند آنها مقادیر زیادی مغز گیاه «اویارسلام زرد») را مصرف می‌کنند. این خوراکی حاوی معدنی زیاد، ویتامین و اسیدهای چرب است که به خصوص برای مغز انسان‌تباران «هومونینی‌ها» حیاتی است.

ماچو نتیجه می‌گیرد که نیازهای غذایی انسان‌های اولیه شبیه نیاز بابون‌ها بوده‌است. مغز «اویارسلام زرد» (با نام علمی Cyperus esculentus ) حاوی مقادیر زیادی نشاسته است که در صورت مصرف به شکل سرد به شدت خراشنده است، ماچو همین ویژگی خوراک اصلی نیاکان ما را دلیل فرسودگی سریع دندان‌های آنها دانسته و می‌گوید به همین خاطر است که در دندان‌های جمجمه انسان‌های غارنشین آثار فرسودگی و خراش را مشاهده می‌کنیم. بر اساس این پژوهش دندان‌های بابون‌ها هم دقیقاً به وضعیتی مشابه دچار می‌شوند.