به گزارش
گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران محمود شهابی با اشاره به رویکردهای پژوهشی تحقیقات جوانان در اروپا گفت: نوع دوم برنامه‌های اروپا پروژه‌های جوانان است. این پروژه ها به نوعی در صدد فراهم کردن شرایطی برای مصونیت جوانان از رفتارهای پرخطر و افزایش شانس زندگی برای آنها هستند. ایجاد برنامه‌های توانمندسازی در دستور کار سیاستگذاران قرار گرفته تا از طریق برنامه‌های تفریحی، فرصت‌های رهبری گروه، برنامه‌های ویژه دختران و پسران، برنامه‌های مهارت‌های زندگی، فرصت مشارکت‌های مدنی و مشاوره‌های فردی بتوانند این قابلیت‌ها را در جوانان ایجاد کنند.
وی افزود: این برنامه ها از طریق سازمان‌های غیرانتفاعی در اروپا اجرا می‌شود و جوانان زیر 25 سال را به عنوان گروه هدف در نظر می گیرند. اقداماتی هم تحت عنوان مددکاری جوانان انجام می شود که تأثیر فعالیت‌های جوانان را بر روی زندگی این افراد مورد مطالعه قرار می‌دهد. مددکاری عمدتاً در حوزه فعالیت‌های تفریحی، هنری، نمایش، موسیقی، ورزش و فعالیت‌های فیزیکی اجرا می شود. اقدامات و برنامه‌ها به طور مرتب از طریق تحقیقات، ارزشبیابی و کنترل می‌شوند تا در مرحل بعد بتوان از نتایج این تحقیقات و تجربیات حاصله به صورت گسترده استفاده کرد.
سرپرست اسبق پژوهشکده ملی مطالعات جوانان سازمان ملی جوانان سابق رویکردهای پژوهشی در تحقیقات جوانان در اروپا را در چهار بخش طبقه بندی کرد: توصیفی و همبستگی، مطالعه فرهنگی جوانان، فردی شدن در زندگی جوانان و اجرای تحقیقات ارزیابی و تحقیقات کاربردی.
وی با اشاره به بهترین تجارب بین المللی در توسعه پژوهش جوانان، شرایط تحقیقات در ایران را مورد بررسی قرار داد و گفت: پژوهش ها و مطالعات جوانان در برنامه ریزی ها و سیاستگذاری های این حوزه باید نقش آفرین و تاثیر گذار باشند. ما در کشور حوزه جوانان را یک حوزه بین رشته‌ای، میان‌رشته‌ای، فرارشته‌ای تعریف کردیم که از ابعاد مختلف به موضوع جوان بپردازیم. موضوعات حوزه جوانان در دپارتمان ها و دانشگاه‌های متعدد، سازمان‌ها و وزارتخانه‌های مختلف مورد تحقیق قرار می گیرد.
این جامعه شناس و محقق مطالعات فرهنگی افزود: بحثی که سه دهه است در ایران وجود دارد، بحث میان عام‌گرایی، شمول‌گرایی، و استثناگرایی است. استثناگرایی را هم در مورد جوانان و هم دیگر اقشار جامعه می‌بینیم. افراد معمولا خود را جدا از جامعه می دانند. در سیر تحولات اجتماعی هم خود را متفاوت از جهان می دانیم و فکر می کنیم که تحولات و تاثیر آنها بر مسائل مختلف اجتماعی متفاوت از دیگر نقاط جهان است؛ در حالی که اینطور نیست. این استثناگرایی چندان به نتیجه نرسیده است و باید نگاه ها را تغییر دهیم.
انتهای پیام/