جاهایی که آنها برای سیاحت انتخاب می کنند، عمدتاً بکر و اصطلاحاً غیرتوریستی است. آن ها ترجیح می دهند در جاهایی که می روند بیشتر زندگی کنند تا تماشا. از همین روی به میان مردم می روند در مراسم شان شرکت می کنند، از غذایشان می خورند، در خانه هایشان می مانند، و مثل آنان می شوند. در وبسایت آدری و دنیل خبری از تصاویر هتل های لوکس نیست بلکه زندگی به تصویر کشیده شده و کم خرج ترین راه مسافرت پیشنهاد می شود.
این زوج جوان آمریکایی می گویند که وقتی به جایی می روند برنامه ای نسبتاً باز را در نظر می گیرند تا هرچه پیش آید خوش آید. بی دلیل نیست که دوستان فراوانی یافته اند و تجربه هایی منحصر به فرد کسب کرده اند.آدری اسکات و دنیل نول، در سال ۲۰۱۲ سفری سه هفته ای به ایران کردند. دو هفته با تور بودند و یک هفته راهنمای شخصی داشتند و از جمله از بسیاری از نقاط دیدنی تهران، شیراز، اصفهان، یزد، تبریز و گیلان دیدن کردند و عکس گرفتند. آنها با هواپیما از استانبول به تهران رفتند و با قطار تبریز-استانبول، ایران را ترک کردند. آنان می گویند سفر به ایران برای آمریکایی ها پیچیده و خطرناک به نظر می رسد، اما این واقعیت ندارد؛ ما به ایران رفتیم تا افسانه های رسانه ای را باطل کنیم.
بخشی از تجربه های آدری اسکات و دنیل نول درباره سفرشان به ایران
کاش می شد از «کوچ سرفینگ» [کوچ سرفینگ سرویسی متعلق به یک شرکت مستقر در سانفرانسیسکو بر اساس میزبانی خانگی اعضا و شبکه های اجتماعی ارائه می دهد به این ترتیب که اعضای گروه در گوشه و کنار دنیا در صورت سفر به شهرهایی که دیگر اعضا هستند می توانند میهمان آنان شوند] استفاده کنیم و با ماندن در خانه ایرانی ها و گذراندن وقت با آنها بیشتر با آنها آشنا شویم و ارتباط برقرار کنیم. فهمیدیم که این کار نیاز به مجوز ویژه دارد و ما نمی خواستیم با این کار دوستان ایرانی مان را به خطر بیاندازیم.
از تصویر هولناکی که رسانه ها از ایران برایتان مجسم کرده اند وحشت نکنید، به خصوص از مردم ایران. اخبار رسانه ای تنها بخش کوچکی از ایران و ایرانیان را نشان می دهند. ما هر جا که رفتیم مورد استقبال مردم ایران قرار گرفتیم. آنها بسیار میهمان نواز و اجتماعی هستند. در تمام سفر احساس امنیت می کردیم حتی وقتی که تنهایی و بدون راهنما در بازارها و خیابان ها راه می رفتیم. به شوخی می گفتیم تنها خطری که آن موقع تهدیدمان می کرد مواجه شدن با میهمان نوازی بیش از حد، دعوت های مدام به چای، بستنی، شیرینی و غذا و همچنین دعوت به خانه ها بود.
ایرانی ها بسیار مهربان و اجتماعی هستند. به ویژه واقعا جالب بود افرادی که ما دیدیم درباره ما کنجکاوی زیادی داشتند و درباره کشور ما –یعنی آمریکا- پرسش های زیادی می پرسیدند و مشتاق بودند که بدانند آیا در ایران بهمان خوش می گذرد و این که درباره کشورشان چطور فکر می کنیم.