دکتر فاطمه منفردپویا، روانشناس در گفتگو با خبرنگار بهداشت و درمان باشگاه خبرنگاران، با بیان این مطلب که خودشیفتگی یکی از اختلالات شایع در بین مردم است، گفت: خودشیفتگی به عنوان یک اختلال شخصیتی تعریف می‌شود که در آن فرد با مشکل بهم‌ریختگی سیستم اعصاب روبرو است که گاهی به صورت ارثی و تربیتی محیطی خودش را نشان می‌دهد.
به گفتهٔ وی افراد خودشیفته افرادی خودخواه و مغرور، خود محور با اعتماد به نفس ظاهراً بالا هستند که همهٔ دنیا را مدیون و بدهکار خودشان می‌بینند و در مقابل خود را طلبکار همه قلمداد می‌کنند، که به اشتباه از این افراد به صورت افراطی تعریف و تمجید می‌شود که این باور در آنها تقویت می‌شود که همه باید چنین برخوردی با ایشان داشته باشند.
افراد خودشیفته عقدهٔ خود بزرگ‌بینی در آنها شدید است به گونه‌ای که به این دلیل خود را بزرگ معرفی می‌کنند و همه را از خود پایین‌تر می‌دانند و تحقیر می‌کنند و این باعث رنجیدن اطرافیان از رفتار نادرست آنها می‌شود.
وی در ادامه افزود: وقتی با افراد خودشیفته مواجه می‌شویم در ظاهر حس می‌کنیم این افراد به خودشان زیاد متکی هستند و اعتماد به نفس بالایی دارند که در واقع در درونشان از اعتماد به نفس پایینی برخوردارند که این‌گونه رفتار می‌کنند.
منفردنیا، افسردگی و اضطراب پنهان را در آنها یک امر حتمی دانست که اغلب موارد بروز می‌کند.
وی اذعان کرد: این اختلال در افراد جامعه بیشتر به صورت تربیتی دیده می‌شود که رفتار‌هایشان در ارتباط با هم‌نشینان مختلف و خاص تقویت می‌شود که گاهی فرد خودشیفته بر اعمال خودش پافشاری می‌کند چهرهٔ حق به جانب به خودش می‌گیرد و دیگران را مجاب می‌کند که حق با او بود و دیگران قبول می‌کنند حق با اواست و دیگران حقی ندارند.
وی با بیان این مطلب که این شیوهٔ رفتاری در خانم‌ها و آقایان یکسان است، گفت: در خانم‌ها نمودش بیشتر به صورت احساسی است و در آقایان به شکل جبر یا رفتار متکبرانه دیده می‌شود که اگر آقایان سمت بخصوصی مدیریت داشته باشند حرف‌های دیگران و نظراتشان در آنها تاثیر ندارد و چون خود محورند فکر می‌کنند که بهترین تصمیم را خودشان می‌گیرند و تصمیم دیگران چندان اهمیتی ندارد.
وی در ادامه خاطرنشان شد: گاهی پدر و مادر این اختلال را در خود به شکل ارثی ندارند که به کودک منتقل شود اما به صورت واکنش وارونه این ویژگی تحت یک سری شرایط که در حقشان از سوی دیگران اجحاف شده است در خود ایجاد می‌کنند و از فرزندانشان می‌خواهند از همه طلبکار باشند به این ترتیب آنها را وادار به خودشیفتگی می‌کنند و گاهی ویژگی خودبزرگ‌نمایی در پدر و مادر هست و این به کودک منتقل می‌شود
به گفتهٔ وی این اختلال شخصیتی در صورتیکه زمینه ارثی داشته باشد درمان در آن ناممکن است اما اگر به صورت محیطی تربیتی باشد قابل جبران است و می‌توان آن را در رفتار فرد با با مصاحبه‌های بالینی مداوا کرد.
وی در پایان دارودرمانی را برای از بین بردن اضطراب درونیشان در کنار رفتار درمانی گروه درمانی خانواده درمانی مفید دانست تا با مشاوره رفتارهای غلط‌شان به آنها نشان داده شود.
وی بهترین زمان برای تشخیص این اختلال را افراد خود شیفته را کودکی دانست. در مدارس مهدکودک‌ها با تشخیص درست و سریع از نظر روان‌شناسی کارهایی رویشان انجام شود تا ویژگی‌های بد رفتاریشان قبل از بزرگ‌سالی تغییرکند.
انتهای پیام /