ابراهیم دمشناس نویسنده‌ی کتاب "نهست" در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات باشگاه خبرنگاران گفت: نویسندگان جهان با انقلاب صنعتی و کشف نفت، به زبان و ادبیات بومی توجه کردند و در ایران، مکتب خوزستان و ادبیات جنوب توجه‌ی خود را معطوف به بومی نویسی می‌کند و نماینده‌ی این ادبیات می‌شود.
وی افزود: جنگ یک حالت دو سویه دارد، از یک سو برای دفاع از ارزش‌های خود ادبیات بومی را تأیید می‌کند و از سوی دیگر با تهدیداتی که همراه جنگ است، زمینه‌های داستانی را از بین می‌برد.
روانشناس ادامه داد: جنگ هم یک سری فرصت‌ها را به طرح داستان می‌دهد و هم پیامدهای آن، سبب از دست رفتن فضاهای فرهنگی می‌شود که می‌توانست منجر به ادبیات بومی پویا شود.
وی درخصوص ناشران جنوب گفت: قبل از جنگ ناشران خوب و پرکاری وجود داشت که حتی نجف دریابندی ترجمه‌ی "وداع با اسلحه" را در آبادان به چاپ رساند. اما در سال‌های پس از جنگ حضور ناشران فعال کم‌رنگ شده است.
دمشناس اظهار داشت: نویسندگان جوان و نسل جدید، کم و بیش به ادبیات بومی می‌پردازند. "علی صالحی" داستان نویس آبادانی و "بی‌مترسک" اثر علی قوبیش وی از نمونه‌های خوب داستان نویسان جوان در حوزه ادبیات بومی هستند.
وی درخصوص باورها و افسانه‌ها خاطر نشان کرد: سمت‌وسوی بومی یک اثر، گذشته از فضای جغرافیایی یا زبانی که در آن به کار رفته، بخشی از محتوای ادبیات است. باورها و افسانه‌ها، جزء جدایی ناپذیر یک اثر بومی هستند و جدا کردن آن‌ها از اثر، آسیب جدی به آن می‌زند.
انتهای خبر/