سایر زبان ها

صفحه نخست

سیاسی

بین‌الملل

ورزشی

اجتماعی

اقتصادی

فرهنگی هنری

علمی پزشکی

فیلم و صوت

عکس

استان ها

شهروند خبرنگار

وب‌گردی

سایر بخش‌ها

اشعار آیینی؛

قطعه/ رقـیــه دخـتـــر نــازت مـگـــر نــبـــودم مــن!؟

عشق به أباعبدالله (ع) کوچک و بزرگ نمی‌شناسد. هر کس با هر روش و منشی پای در میدان ارادت می‌نهد تا بزم عاشقان هرچه پر شور و شعور‌تر برپا گردد. در این میدان اما، شاعران نقشی بی‌بدیل داشته و دارند.

به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران؛

دلــم بــهـــانـــه روی تــو را گـرفــتـــه بـیــا        بـس اسـت دوریِ مــان ای پــدر بـیــا دیگــر
رقـیــه دخـتـــر نــازت مـگـــر نــبـــودم مــن        دلــم گــرفــت مــرا هـــم بــبـــر بـیــا دیگــر

  نمـانـــد چهـــره بـرایــم مـگـــر نمی دانـی         کـه دست های بزرگ و ضخـیــم یعنـی چــه 
مـرا زدنــد چـو آنــان که بی کـس و کـارنــد        مگــر یـتـیــم شـدم مــن یتـیــم یعنـی چــه

گـمــان دخـتــرت ایـن بـــود وقــت آمـدنــت        دو دســت حـلقـــه کنــم دور گـردنــت ، اما  
تـو آمـدی و گمـانـم شـد حسـرتـی بــر دل        بـخـــواب دلبــــر زهــرا بـه دامنـــم بــابــا     

بـزن تـو بـوسـه بـه رویــم فـقـط کمـی آرام        چــرا کـه خــون نـشــود آن لبـان خشکیــده
بـرای ایـن کـه دگــر بـوسـه هـم ضــرر دارد        بــرای چــهــره ایـن دخــتـــرت کـه رنجیــده

شنید دختر شامی که گوش من پاره ست        به خنده خواست که آتش به جان من بدهد
به دسـت مـوی خـودش را کنــار می زد تـا        دو گــوشــــواره خــــود را نـشــان من بدهد

ســر تــو گـشـتــه مـه روشـن خـرابــه مــا        چـــرا بــه روی لبــت جـــای خـیـــزران داری
مـگــر سفــر به کجا رفته ای که خاکستــر        نـشـسـتــه روی محـاسن و بـوی نـان داری

برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.