اصولا کارتینگ رشته «مادر» اتومبیلرانی است و شما با ماشین‌هایی لذت رانندگی را تجربه می‌کنید که حجم موتور آن فقط ۱۲۵ سی‌سی است.
اگر بخواهید به صورت حرفه‌ای کارتینگ سواری کنید، می‌توانید سرعتی حدود ۱۸۰ کیلومتر در ساعت را تجربه کنید، اما برای افرادی که رنتال (ماشین‌های اجاره‌ای یا تفریحی) سواری می‌کنند، سرعت ماشین های کارتینگ ۷۰ کیلومتر در ساعت است. رنتال در اصطلاح به ماشین‌های کارتینگ اجاره‌ای گفته می‌شود. برای عموم مردمی که می‌خواهند رانندگی را با سرعت بالا تجربه کنند، رنتال سواری بهترین فرصت است.
اولین «کارت» در آگوست ۱۹۵۶ (مرداد ۱۳۳۵) در کالیفرنیای آمریکا به وسیله آرت انگلز ساخته شده است. این کارت یک ماشین کوچک بود که شاسی آن از لوله ساخته شده و یک موتور ماشین چمن‌زنی به آن متصل بود.
کارتینگ در ایران
۴۵ سال پس از این رویداد جهانی، ماشین‌های کارت یا همان کارتینگ برای اولین بار به وسیله دو ایرانی وارد کشورمان شد. رقابت‌های کارتینگ قهرمانی کشور همه ساله در ده مرحله برگزار می‌شود و نفراتی که بیشترین امتیازها را کسب کنند، به رقابت‌های جهانی اعزام می‌شوند. ایران اولین بار در مسابقات جهانی سال ۲۰۰۶ ژاپن شرکت کرد؛ پس از آن دو بار دیگر هم در رقابت‌های جهانی شرکت کرد، اما بزرگ‌ترین افتخار را سال ۲۰۱۰ و در ایتالیا به دست آورد.
حرفه‌ای شوید
اگر شما هم می‌خواهید حضور در فینال رقابت‌های جهانی را تجربه کنید، قبل از هر چیز باید این نکات را بدانید. سن شروع کارتینگ در همه جای دنیا از شش یا هفت سالگی است و ماشین‌های کارتینگ هم در سایزهای مختلف برای رده‌های سنی شش سال به بالا وجود دارد؛ البته در ایران کلاس‌های آموزشی کارتینگ بیشتر برای رده‌های سنی نوجوانان و جوانان برگزار می‌شود.
سن و وزن دو اصل تعیین‌کننده در کارتینگ است. هرچه جوان‌تر باشید از جسارت و تمرکز بالاتری برخوردار خواهید بود. وزن ایده‌آل یک راننده کارتینگ بین ۸۰ تا ۸۵ کیلوگرم است، با این توضیح که سنگین‌تر بودن شما از شتاب ماشین خواهد کاست و سبک‌تر بودن شما مانعی است برای حضورتان در رقابت‌ها!
کمترین وزن خودرو و راننده‌ای که لباس و کلاه مخصوص کارتینگ را به تن می‌کند، باید ۱۶۵ کیلوگرم باشد. در این میان خودرو چیزی حدود ۸۳ کیلوگرم وزن دارد.
در نتیجه راننده باید ۸۰ کیلوگرم وزن داشته باشد که با لباس‌ها به کمترین وزن مجاز برسد. ما پیست‌های تفریحی بسیاری در ایران داریم که از آن جمله باید به پیست رامسر، نوشهر، انزلی، رشت، حیران اردبیل، اصفهان، اهواز، یزد، مشهد، زاهدان، مشهد و شیراز اشاره کرد.
مشکل بزرگ، نبود اسپانسر
در کارتینگ هم مثل بسیاری از دیگر رشته‌های ورزشی، نبود اسپانسر - از کارخانههای خودروساز و روغن‌ساز گرفته تا دیگر بخش‌های خصوصی - مشکلات موجود را برای مسئولان آن دوچندان کرده است. کارتینگ ورزشی پرهزینه است. به عنوان مثال با توجه به این که معمولا از فضای پارکینگ‌ها برای ساخت پیست‌های کارتینگ در ایران استفاده می‌شود، لاستیک‌های یک خودروی کارت هر چند روز یک بار مستهلک می‌شود و صاحب آن را وادار می‌کند که هر بار رقمی برای خرید لاستیک جدید هزینه کند.
این در حالی است که در پیست‌های بین‌المللی از آسفالت نرم یا فرودگاهی استفاده می‌شود. این را بگذارید در کنار دیگر هزینه‌های تعمیر و نگهداری از یک خودروی کارت. در این شرایط نبود اسپانسر و حامی مالی می‌تواند مانعی بزرگ در راه پیشرفت سریع‌تر این رشته در ایران باشد.
هزینه این تفریح برای پیست‌های مختلف متفاوت است. در پیست آزادی برای این که شش دقیقه سوار بر ماشین کارت شوید باید 19 تا 22 هزار تومان بپردازید و این مبلغ برای پیست سرپوشیده موزه خودرو ده هزار تومان است.