به گزارش خیمه گاه؛بنابه روايت جمعى، از جمله شيخ صدوق در امالى، پس از شهادت اباعبدالله الحسين (عليه السلام) دو كودك به نام هاى (ابراهيم و محمد) از فرزندان عقيل با جعفر در كوفه به شهادت رسيدند.
بدين سان كه وقتى زنان و فرزندان اسير را وارد كوفه نمودند، اين دو تن از بيم و وحشت پا به فرار گذاشتند و به خانه مردى طايى پناه جستند، صاحبخانه وضعيت آن ها را جويا شد، كودكان او را در جريان امر قرار دادند و گفتند: ما از خاندان رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) هستيم، از بند اسارت گريخته و به تو پناه آورده ايم.
هواى نفس پليد او وى را وسوسه كرد كه اگر آن دو كودك را به قتل برساند و سرهاى آن ها را نزد ابن زياد ببرد، بدو جايزه خواهد داد، از اين رو؛ كودكان را به شهادت رساند و سرهاى آنان را نزد عبيدالله آورد و بر او وارد شد و آن ها را مقابل وى گذاشت.
ابن زياد او را مورد اعتراض قرار داد و گفت: كار بسيار ناپسندى انجام داده اى، به دو پسر بچه كه به تو پناه آورده بودند ستم روا داشته و آن ها را به قتل رساندى و در امانت، خيانت ورزيدى و سپس فرمان به كشتن او داد و در دَم او را كشتند.
برگرفته از کتاب سلحشوران طف