؛در اولین ساعات سفر به فضا و
در مرحله تطبیق بدن با شرایط جدید بدن به طور سختی تحت فشار است به طوری که
احساس تشنگی سریع کاهش می یابد، استخوان‌ها کلسیم از دست می‌دهند و بعد از
گذشت سه ماه، این مرحله خطرناک متوقف می شود، دستگاه ایمنی بدن ضعیف می‌شود
به اندازه ای که اکثریت فضانوردان در عرض دو هفته اول دچار سرما خوردگی
می‌شوند.
فضانوردان برای ادامه حیات از دستگاه‌های مخصوصی
استفاده می کنند تا از یخ زدن و خفگی آنها در فضا جلو گیری شود و اگر این
سیستم و دستگاه‌ها وجود نداشته باشد به دلیل کاهش به تکه‌های گوشتی خونین
تبدیل می شوند.
فضانوردان ساکن در فضا معمولا دچار دلهره و
دلشوره هستند که دانشمندان علت آن را وجود دستگاه‌های نگاهدارنده حیات اعلام
کرده اند. تصور نبود و یا از کار افتادن دستگاه های نگه دارنده حیات پس
از سه ماه مانند کابوس در افکار فضانوردان جای می گیرد و آنها را ترسو و
کلافه می کند به حدی که هر شخصی تاب رویارویی با این تفکرات را ندارد و
روانشناسان این موضوع را یکی از مهمترین عوامل محرک اعصاب دانستند.
در
فضا علاوه بر اینکه هوا وجود ندارد تعادل هوایی نیز وجود ندارد یعنی گاهی
دمای محیط بی نهایت سرد و یا بی نهایت گرم می شود و پرتوهای مضر خورشیدی
در کنار ذرات مشکل آفرین مختلف در همه قسمت های فضا گسترده شده است اما
اتمسفر موجود در اطراف زمین مانند یک عایق از ما در برابر بسیاری از خطرات
محفوظ می کند به همین دلیل فضانوردان در فضا به تجهیزات و سیسنتم های
پیشرفته ای برای حفاظت از سلامت خود نیاز دارند.
انتهای پیام/