علیرضاملازاده در گفتگو با
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران
گفت: یکی از مشکلات کودکان بی سرپرست یا بد سرپرست و تحت مراقبت این است
که از گفتن مشکلات خود برای افراد مطمئن هراس دارند بسیاری ازمراکز شبانه
روزی دچار کمبود کارمند هستند یا کارکنان فاقد مهارت های لازم هستند و
عده ای دیگر به واسطه مشکلاتی که دارند و ترجیح می دهند به مشکلات خود
اولویت دهند نمی توانند به نحو مناسب و جدی حرف های کودکان که از بزرگترین
موهبت زندگی یعنی داشتن کانون گرم و پر محبت خانواده را بشنوند.
کودکانی
که با بعضی مراکز حمایتی تماس می گیرند اصولا از این کار ابراز رضایت نمی
کند زیرا بچه ها دوست ندارند با مددکار تماس بگیرند چون او آنها را نمی
بیند و احساس می کنند جدی گرفته نمی شوند و بزرگ ترها برای بچه ها وقت
ندارند.
وی در ادامه با اشاره به این که هر چقدر سن کودک کم تر
باشد احتمال این که مشکل خود را برای ممد کار یا فرد دیگر مطرح کند بیشتر
است ، وی خاطر نشان کرد:کودکان زیر 14 سال که نزد خانواده های جایگزین
مستقر بودند اغلب احساس می کردند می توانند مشکلات خودشان را به والدین
رضاعی، به خصوص مادر بگویند و مورد دیگری که بسیار شایع است این که کودکان
احساس می کند دیگران او را دوست ندارند او دوست داشتنی نیست حدود یک سوم از
کودکانی که با مراکز شبانه روزی در تماس بوده اند دچار این احساس و تبعات
آن از جمله به دوش کشیدن مشکلات بدون وجود حامی بودند.