به گزارش
گروه استانهای باشگاه خبرنگاران "محمدکاظم سلامت"، گفت: کودکان موجوداتی دوست داشتنی هستند و همه از دیدن کودکان شیرین زبان و با ادب که از کلماتی مانند سلام، لطفاً، متشکرم، ببخشید و خدانگهدار استفاده می‌کنند، خوشحال می‌شوند که این موضوع باعث شده است والدین آرزو کنند که کودکانی این‌گونه داشته باشند و به دنبال راه‌کارهایی برای تربیت این کودکان هستند.
وی افزود: روان‌شناسان مخالف آموزش کلیشه‌ای جملات هستند، چرا که این نوع آموزش‌ها وابسته به پاداش و موقعیت هستند و در ضمیر فرد تبدیل به رفتارهای درونی نمی‌شوند و در مقابل بهترین کار این است که خود والدین الگوی خوبی برای او باشند.
این روان‌شناس، خاطرنشان کرد: اگر والدین هنگامی که وارد خانه می‌شوند یا از خانه خارج می‌شوند همیشه سلام و خداحافظی کنند و با گشاده‌رویی با دیگران برخورد کنند و ادب و نزاکت را رعایت نمایند، کودک نیز رفتارهای عملی آن‌ها را مشاهده کرده و از آن‌ها الگوبرداری و تقلید خواهد کرد.
وی اظهار کرد: از سوی دیگران والدین می‌توانند ظهور و بروز چنین رفتارهایی را نیز تقویت کنند. برای این کار فقط لازم است به این نوع کلمات و جملات کودک بیشتر توجه کرده و آن‌ها را با یک نگاه مهربان یا با گفتن کلمات محبت‌آمیز دیگر تشویق کنند، کودک حدوداً در سن دو و سه سالگی این عادت والدین را اتخاذ خواهد کرد و از رفتارهای عملی آن‌ها الگوبرداری خواهدکرد.
این مدرس دانشگاه، یادآور شد: کودکان برای آنکه بتوانند خودشان را با اجتماعی که در آن زندگی می‌کنند، سازگارتر کنند، باید چنین مهارت‌های اجتماعی را که ساده‌ترین آن‌ها سلام دادن و احوالپرسی کردن است را بیاموزند.
وی تاکید کرد: یادگیری این مهارت‌ها در برگیرنده طیف وسیعی از توانایی‌ها است که شامل آغاز، حفظ و پایان یک مکالمه ساده تا تشخیص علایم ارتباط است که والدین می‌توانند این مهارت‌ها را با استفاده از روش‌های گوناگون مثل الگوسازی، نقش بازی کردن و حتی اجرای نمایش و تمرین به فرزندان‌شان بیاموزند.
سلامت، متذکر شد: نخستین گام در برقراری ارتباط، سلام کردن به طرف مقابل است که شکل کلامی ارتباط با دیگران می‌باشد، اما نه تنها با استفاده از واژگانی مثل «سلام» و «حال شما چطوره»، با دیگران ارتباط برقرار می‌شود، بلکه با تغییر حالت چهره، تن صدا، ژست و فرم نشستن و ایستادن نیز در ارتباط موثر است که شکل غیرکلامی ارتباط را تشکیل می‌دهد.
وی عنوان کرد: شکل کلامی ارتباط تنها هفت درصد ارتباطات ما را تشکیل می‌دهد، این در حالی هست که شکل غیرکلامی یا بدنی ارتباط 93 درصد ارتباطات را می‌سازد. پس شکل غیرکلامی ارتباط مهم‌تر از شکل کلامی می‌باشد و تعیین کننده اصلی در موفقیت ارتباطی ما است، به همین دلیل کودکانی که مشکل ارتباطی دارند، ممکن است به افراد آشنای خود هم سلام نکنند، آن‌ها ممکن است یک آشنا را ببینند، ولی حتی یک نگاه هم به او نکنند یا اگر حرفی بزنند، احتمالاً تماس چشمی با او برقرار نکنند و سرشان را به زیر بیندازند. در مواردی هم اگر سلام هم بگویند، ممکن است تن صدای‌شان چندان دوستانه و صمیمی نباشد که نشانگر مشکل ارتباطی است، چرا که بخش غیرکلامی سلام کردن بیشتر از بخش کلامی آن اهمیت دارد.
این روان‌شناس گفت: یکی از روان‌شناسان غربی می‌گوید "ما نباید کودکان‌مان را برای مدرسه رفتن آماده کنیم، بلکه باید آن‌ها را برای زندگی کردن مهیا کنیم." یعنی باید مهارت‌های زندگی را به آنان بیاموزیم تا پس از خارج شدن از خانه و ورود به جامعه بتوانند با دیگران به بهترین شکل برخورد کنند و خود را با جامعه سازگار نمایند و هنجارمند باشند، یعنی با شکل درست ارتباط با دیگران نه تنها نگذارند حقوق خودشان پایمال شود، بلکه مراقب باشند که خود نیز حقوق دیگران را زیر پا نگذارند.