به گزارش باشگاه خبرنگاران به نقل از سایت ایران تئاتر، ساموئل بکت، "در انتظار گودو"، نمایشنامه کلاسیک و پوچگرای خود را شصت سال پیش به رشته تحریر درآورد. از آن زمان تاکنون، پرسش اصلی ای که ذهن مخاطبان این نمایش را در سرتاسر جهان به خود مشغول کرده این است: گودو که ولادیمیر و استراگون این همه انتظارش را می کشیدند، چگونه بوده است.
نمایش "گودو" این پرسش را مطرح می کند که گودو در طول این همه سال کجا بوده و چه می کرده است؟ دو شخصیت این اثر نمایشی، در یک چاردیواری بدون پنجره و در ساختمانی که مشخص نیست در کجا واقع شده است، نشان داده می شوند. بی شک، یکی از این شخصیت ها همان گودوست که ولادیمیر و استراگون انتظارش را می کشیدند. شخصیت دیگر نمایش، اسنوک، منشی گودوست. اسنوک به ظاهر خدمتکاری وفادار و پرکار است، اما همان گونه که تماشاگران در ادامه نمایش در می یابند، تنها هدف او در زندگی این است که مانع خروج گودو از آن چاردیواری و تماس وی با همراهان پیشینش شود.
شخصیت مشترک بین دو نمایش "در انتظار گودو" و "گودو"، پسرک نوجوانی است که گودو وی را به عنوان پیغام رسان خود فرستاده است. در "گودو" نیز اسنوک رفتاری تحقیرآمیز با پسرک دارد. توصیفات پسرک از حال و روز ولادیمیر و استراگون، درد عمیقی را برای گودوی بزرگوار، اما ناامید به همراه می آورد.
انتهاي پيام/ص