به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران؛ ستارگانی که جرم آنها حدودا ده برابر جرم خورشید منظومه شمسی ما است پس از سال ها زندگی در زمان مرگ خود بعد از چندین مرحله سوخت هسته ای هنگامی که تمام سوخت هسته آنها به انتها می رسد، هسته به جسمی غنی از آهن تبدیل می شود که با وجود فشارهای باقی مانده در هسته جرم هسته افزایش می یابد و همین امر موجب بیشتر شدن الکترون ها شده و در نهایت هسته منقبض می گردد و این انقباض تا زمانی که چگالی به 400 هزار میلیون میلیون کیلومتر بر متر مکعب برسد ادامه می یابد و پس از آن لایه های بیرونی ستاره به شکل انفجار ابرنو اختری منفجر شده و چیزی که باقی می ماند یک ستاره نوترونی است.
در لحظه انقباض دمای هسته به 5 میلییارد درجه می رسد که در چنین دمایی ذرات آهن به ذرات آلفا و تابش پر انرژی گاما تبدیل می شود و هر چه دما بالاتر می رود الکترون ها و پروتونها با هم ترکیب شده ذرات نوترون را به وجود می آورند.
ستارگانی که جرم آنها دو یا سه برابر جرم خورشید است تا جایی به انقباض خود ادامه می دهد که به یک سیاهچاله فضایی تبدیل شوند و نوع دیگری از ستاره های نوترونی در زوج های ستاره نزدیک به هم تولید می شوند.
درواقع می توان گفت ستاره های نوترونی آخرین مرحله عمر ستاره هایی است که جرم آنها بعد از سوختن مواد درون هسته از حد مجاز برای کوتوله های سفید شدن بیشتر است ولی از جرم لازم برای تبدیل شدن به سیاهچاله کمتر است.
ستاره های نوترونی اندازه کوچکی دارند به طوریکه قطر آنها حدود 20 کیلومتر است ولی به دلیل جرم بالایشان که معمولا یک و نیم برابر خورشید است بعد از سیاه چاله ها چگالترین، متراکم ترین و پر جاذبه ترین اجرام فضایی هستند و اگر یک قاشق چای خوری از این ستاره بر روی زمین باشد وزنی برابر 100 میلیون تن خواهد داشت.
این ستارگان چگال با سرعتی بسیار بالا بدون اینکه از هم متلاشی شوند در محور خود در حال چرخش هستند که ستاره شناسان سرعت آنها را 700 بار بر ثانیه اعلام کرده اند و تحقیقات جدید شان نشان می دهد که سطح بیرونی این ستاره های متلاشی شده دارای خاصیتی باور نکردنی است و در اطرافشان دارای مواد جامد هستند که 10 میلیارد بار قوی تر از فولاد یا هر آلیاژ زمینی دیگر است.
ستارگان نوترونی که دارای میدان مغناطیسی قوی هستند می توانند امواج الکترو مغناطیسی از خود تابش کنند و میدان گرانشی قوی آنها حتی بر تابش های ایجاد شده از ستاره نیز اثر گذار است.
هر چه به هسته ستارگان نوترونی نزدیک تر می شویم اطلاعات ما کمتر می شود و نمی دانیم هسته جامد است یا مایع به گونه ای که برخی از ستاره شناسان می گویند شاید ذرات هسته ای دیگر مانند پیون یا هیپرون نیز در آنجا وجود داشته باشد و یا تغییر فاز نیز در هسته آنها رخ دهد و یا حتی ذرات کوارک از نوترون جاری شده و یک مایع دیگر نیز تولید کنند.
طبق نظریه ها ارایه شده احتمالا در کهکشان راه شیری یک صد میلیون ستاره نوترونی وجود دارد که تنها در مواردی خاص مانند زمانیکه به صورت ستاره تپنده یا عضوی از ستاره های دو تایی باشند به راحتی آنها کشف می شوند.
گفتنی است: این ستاره ها در پایان دهه 1960 به عنوان پالسارهای رادیویی و در دهه 1970 به عنوان ستاره های ا شعه ایکس معرفی شده اند./ح
انتهاي پيام/