به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از القدس العربي، هدف از این کاهش کمک ها در ارزش نقدی نیست بکه هدف حقیقی آن پایین آوردن مساعدات در سلاحهاي کیفی و موشک ها و بالگردهاي آپاچي و لوازم یدکی تانک هاست. این تصمیم از زمان انقلاب 25 ژانویه قابل پیش بینی بود به طوری که نیروهای مسلح هیاتی از افسران و کارشناسان خود را برای آموزش در ساخت سلاح ها از نوع روسی به روسیه فرستاده بود.
نگرانی ناشی از واردات سلاح و ساخت آن چیز جدیدی در مصر نیست، این نگرانی با نفوذ اروپا در نیمه دوم قرن نوزدهم نیز وجود داشت که این نفوذ با اشغال مصر توسط انگلیس در 1882 پایان یافت و همواره نبرد برای شکستن احتکار سلاح یک نبرد ملی و عربی متمایزی بود.
مصر برای حمایت از طبیعت و تحکیم امنیت خود بارها برای تامین سلاح خود اقدام کرد و مردم آن خواستار صرف نظر کردن از آمریکا و گرایش به سوی چین و روسیه و هند و کره جنوبی شدند، در این بین تنها برخی از احزاب سیاسی و تندروها بودند که به داشتن روابط نظامی با آمریکا اصرار می کردند و گروهای فاشیست که تنها به جیب های خود فکر می کردند بدون اینکه این کمک های درصدی به مردم عامه برسد.
محمد علی پاشا از سال 1805 نیز دغدغه تحکیم ارتش مصر را داشت و در سال 1820 زراد خانه ای برای تولید ابزار جنگی بنا کرد و برخی از ابزارهای جنگی را تولید کرد.
پیشرفت صنایع مدنی و طرح های بزرگ در زمینه های کشاورزی و آبیاری و ساخت پل ها و سد در رودخانه نیل دیگر طرح ها نیز همزمان با تلاش برای پیشرفت نظامی در جریان بوده است.
اما هنگامی که مصر وابستگی خود به آمریکا را شروع کرد تولید ابزار جنگی هم متوقف شد و اگر این وابستگی نبود، مصر در گروه کشورهای قدرتمند تولید سلاح قرار داشت. کنفرانس آسیایی و آفریقایی که در 8 آوریل 1955 برگزار شد، نقش بزرگی در تنوع منابع سلاح مصر داشت و شو ان ای نخست وزیر چین و جواهر لعل نهرو نخست وزیر هند برای اولین بار با عبدالناصر دیدار کردند و مصر که با تهدید های غرب مبنی بر قطع صادرات سلاح روبرو بود به مصر نصیحت کردند که در این زمینه با اتحادیه شوروی ارتباط داشته باشد.
مسکو هم درخواست مصر را بسیار مورد توجه قرار داد و با گذشت زمان اندکی سفیر شوروی در قاهره پیام رهبران شوروی را تقدیم عبدالناصر کرد و به مصر گفت که شوروی با درخواست مصر مبنی بر دستیابی به سلاح موافقت کرده است.
بعد از این تحولات بود که کارشکنی های غرب و آمریکا شروع شد. در 27 سپتامبر 1995 روسیه توافق با مصر امضاء کرد که واکنش های تندی به دنبال داشت.
سفیر انگیس در قاهره سریعا خواستار دیدار با عبدالناصر شد و این قرارداد را مبهم و آن را تهدیدی برای امنیت پایگاه لندن در کانال سوئز دانست و معتقد بود که باید کارشناسانی در این قرارداد حضور داشته باشند و سلاح ها از یک کشور کمونیست می آیند و نمی توان به آن اعتماد کرد.
در آمریکا نیز وزرای امور خارجه آمریکا و انگیس و فرانسه نشستی را در نیویورک برگزار کردند و تاکید کردند که هدف این سه دولت حمایت از کشورهای خاومیانه برای برقراری امنیت داخلی است تا بتوانند از حاکمیت خود دفاع کنند.
حكومت انگلیس هم خرید سلاح از کشور کمونیستی را باعث دگرگونی اوضاع دانست و آمریکا به اتحادیه شوروی اعتراض کرد و آن را متهم ساخت که از آب گل آلود ماهی گرفته است. این اقدام مصر با استقبال افکار عمومی عربی روبرو شد و مجلس نمایندگان سوری پیام تبریکی به عبدالناصر فرستاد.
بعد از این اقدامات در حالی که گفتگوها برای بیرون کردن نیروهای انگیسی از کانال سوئز در جریان بود و می رفت که مصر از نفوذ خارجی در امان باشد اما انگلیس به شدت در مقابل این خواسته مقاومت کرد و مصر هدف طرح های انگليس و به تبع آن هدف اولویت های واشنگتن باقی ماند.