به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران ؛ خوانندگان مطبوعات آمريکا به غير از تيترهاي مربوط به تعطيلي دولت و سقف استقراض آن، ممکن است متوجه سرخط هاي اميدبخشي درباره مذاکرات ژنو و سرنوشت برنامه هسته اي ايران شده باشند. دو نکته در بيشتر تحليل ها درباره اين مذاکرات ذکر نشده است. نخست اينکه فرصت ها براي دستاوردي کاملا تاريخي -در مذاکراتي با اين ابعاد- بسيار زياد است و دوم اينکه خواسته هاي اصلي ايراني ها -دست کم تا جايي که ما از آنها اطلاع داريم- کاملا منطقي است.
به دنبال سفر تحول آفرين حسن روحاني رئيس جمهور ايران به نيويورک که ماه گذشته صورت گرفت، اعلام شد که محمد جواد ظريف وزير خارجه او روزهاي سه شنبه و چهارشنبه در ژنو با نمايندگان گروه پنج به علاوه با هدف نهايي کردن توافقي هسته اي ظرف يک سال، ديدار مي کند.
بسياري اين برنامه زماني را با توجه به روندي که اين مذاکرات تا کنون داشته است، بيش از حد بلندپروازانه خواندند. اما اين مذاکرات - که از هر نظر مي توان آن را دور اول ناميد- نشان داد که با شکل هميشگي خود تفاوت دارد. ظريف پاورپوينتي يک ساعته را به زبان انگليسي ارائه کرد که اين مسئله نيز احتمال هر گونه سوءتفاهم در درک مطالب را از بين برد. او در اين پاورپوينت، مسير مذاکرات و راه حل احتمالي و نيز جزئيات تکنيکي را شرح داد.
علاوه بر اين نمايندگان آمريکا و ايران روز دوم در جلسه اي يک ساعته و دوجانبه حضور يافتند که مسئولان آمريکايي آن را در رفع ابهامات «مفيد» توصيف کردند. در روز سوم نيز در نشستي ديگر، تاريخ هفتم و هشتم نوامبر به عنوان تاريخ جلسه بعدي تعيين شد. برخي گفتند اين جلسه در حد وزرا خواهد بود که در اين صورت، جان کري وزير خارجه آمريکا در راي هيات آمريکايي خواهد بود.
در اينجا يک نکته مطرح است و آن اينکه ما هنوز محتواي کامل پاورپوينت يک ساعته ظريف را نمي دانيم. ايراني ها وارد مذاکره شدند و درخواست کردند که مفاد اين مذاکرات تا زماني که بحث ها نهايي شود، محرمانه بماند به اين علت اطلاعات کمي درباره آن منتشر شده است.
با اين حال مي توان گفت خواسته اصلي ايراني ها مبني بر اينکه بايد اجازه داشته باشند به غني سازي اورانيوم دست کم تا حدي مشخص، خواسته اي کاملا معتبر است. مسئولان و مفسراني که غير از اين مي گويند، در بهترين توصيف رياکار هستند.
ان پي تي که صد و هشتاد و نه کشور (از جمله ايران) آن را امضا کرده اند، مبناي معامله بين پنج قدرت بزرگ جهان و بقيه کشورها است. اساسا ديگر امضاکنندگان اين پيمان متعهد شده اند سلاح هسته اي توليد نکنند اما در مقابل مجاز هستند از فناوري هسته اي براي مقاصد صلح آميز استفاده کنند.
اين معامله در ماده چهار اين پيمان ذکر شده است. در اين بخش آمده است همه کشورهاي امضا کننده اين پيمان بايد بي هيچ تبعيضي حق داشته باشند از انرژي هسته اي براي مقاصد صلح آميز و تحقيقات استفاده کنند و اين حق تا زماني که بازرسان تاييد کنند استفاده از اين انرژي براي نيات نظامي نيست، معتبر است.
از اين رو زماني که ايراني ها بر «حق» خود براي غني سازي اورانيوم تاکيد مي کنند، آنها به موضوعي تصنعي اشاره نمي کنند، آنها از "ان پي تي" نقل قول مي کنند.