ارْكُضْ
بِرِجْلِكَ هَذَا مُغْتَسَلٌ بَارِدٌ وَ شَرَابٌ ﴿۴۲﴾ وَ وَهَبْنَا لَهُ
أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُم مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِّنَّا وَ ذِكْرَى لِأُوْلِي
الْأَلْبَابِ ﴿۴۳﴾
[به
او گفتیم] با پای خود [به زمین] بکوب اینک این چشمه ساری است سرد و
آشامیدنی (۴۲) و [مجددا] اهل و فرزندانش و نظایر آنها را همراه آنها به او
بخشیدیم تا رحمتی از جانب ما و عبرتی برای خردمندان باشد (۴۳)
در این آیات تصویرهای الهام بخشی از زندگی حضرت ایوب می‌خوانیم.
محیی الدین، همۀ انبیاء را عبرت همۀ آدمیان کرده است چنانکه هر انسانی بتواند حکمت انبیا را در خود بیاید و از آن بهره ببرد. حضرت ایوب مظهر حکمت غیبی پروردگار است، از آن جهت که زندگی او در اسرار غیبی پیچیده شده است.
از غیب بر او بلا می آید، از غیب بر او ندا می آید و از غیب آب سرد ظاهر می شود و شراب گرمی بخش. نام غیب الغیوب که از اسماء الهی است در همۀ کائنات ساری و جاری است. همه مو جودات در صورت ظاهر خود غیبند و هیچ کس نمی داند که در زیر پای او چیست.
اما اگر به الهام الهی پای بر زمینِ همت کوبد از هر چیز، چیزِ دیگر ظاهر شود و امروز بشریت بدین کمال نزدیک می شود.
با توجه به داستان فوق، خداوند می فرماید ایوب خدا را ندا کرد و شکوه نمود که شیطان مرا به رنج افکنده.
ظهور شیطان در عالم اخلاق رذیلت هایی اخلاقی چون حرص و آز و حسد و تکبر است و در عالم ذوق و زیبایی ظهور او در زشتی و ناهماهنگی و پریشانی است و در عرصۀ حقیقت و دانایی ظهور خطا و جهل و بی خبری و فریب است و در عالم جسمانی ظهور شیطان در رج و بلا و زیان و بیماری است.
ایوب رنج و بیماری خود را مسّ و مداخلۀ شیطان می داند و از محجوبیت و ادب حتی دعایی نمی کند که خدایا مرا نجات بده بلکه صرفاً به شرح حالت نامطلوب خود اکتفا می کند.
خداوند دعای به زبان نیاورده او را اجابت می کند بدین سان که برای مشکل جسمانی او آب سرد و شراب گوارا می فرستد تا خود را در آن آبِ سرد و خنک بشوید و از آلودگی بیماری پاک شود و هم از آن شراب بنوشد و قوت بگیرد و نیز زن و فرزند او را که ترکش کرده بودند بار دیگر به وی اعطا می فرماید و افزون بر آن به همان تعداد فرزندان که داشت فرزندان جدید به وی می بخشد.
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید