برای دستیابی به احتراق، محققان 192 پرتو لیزری را بطور همزمان در یک میلیاردم ثانیه بر روی یک هولورام سرد شده که یک استوانه توخالی به اندازه مداد پاک‌کن است، متمرکز کردند.
درون هولورام یک کپسول به اندازه بلبرینگ قرار داشته که حاوی دو ایزوتوپ هیدروژن، دوتریوم و تریتیوم (D-T)است. لیزرهای متحد 1.8 مگاژول انرژی و 500 تراوات نیرو را به هولورام منتقل کرده و یک فر پرتو ایکس تولید کردند که کپسول D-T را به دما و فشار مشابه مرکز خورشید رساند.
محققان قصد دارند که از پرتوهای ایکس برای منفجر کردن لایه خارجی کپسول به یک شیوه کنترل شده استفاده کنند تا قرص D-T در شرایط مناسب برای آغاز واکنش همجوشی فشرده شود.
به گفته محققان، آنها بسیاری از الزامات لازم را برای دستیابی به شدت پرتو ایکس مناسب جهت احتراق در هولورام، انتقال دقیق انرژی به هدف و سطوح مطلوب فشرده‌سازی برآورده کرده‌اند اما حداقل هنوز یک مانع برای غلبه وجود دارد که شکستن زودهنگام کپسول است.
این پژوهش در مجله Physics of Plasmas منتشر شده است.
دانشمندان دیگر امّا، روشی برابر با تخریب مستقیم زندگی را برای رسیدن به دستاوردهای بیشتر (نه دستاوردهای مفید برای زندگی انسانها روی زمین) اعمال میکنند. مانند استفاده‌ی خارج از کنترل منابع زمین برای کشف نکاتی خرد و حقیر و ناچیز از بیکرانگی کائنات. روش ایشان اینطور است؛ حالا که سنگ موجود است و پنجره‌های خانه‌ی مردم هم از شیشه ساخته شده است، پس با استفاده از پرتاب سنگ به طرف شیشه خانه‌ی مردم و زیر نظر گرفتن لحظه‌ی برخورد، می‌توانیم به اسرار همجوشی ذرّات بنیادین سنگ و شیشه پی ببریم. پس به نام علم سنگ پرتاب و شیشه‌ی خانه‌ی مردم خراب، تا علم بماند بر قرار. و اینک علم و دانش، تنها مشکل خانه خراب کن انسان، که آن خانه را نام زمین است. متشکرم