از تصاویر سیاه و سفید و صامت، سالیان سال است که دور شده‌ایم و در گذر از لامپ‌تصویری‌ها به ال‌سی‌دی، پلاسما و الایدی رسیده‌ایم. جا دارد در اینجا نگاهی گذرا به مشخصات آنها داشته باشیم.
هر سه نوع تلویزیون ال‌سی‌دی، پلاسما و الایدی در ظاهر شبیه هم هستند اما از نظر فناوری با هم فرق دارند.
نمایشگرهای ال‌سی‌دی از دو لایه مواد شفاف تشکیل شده‌اند که قطبی شده و محکم به هم چسبیده‌اند. یکی از این لایه‌ها، کریستال‌های مایع را نگه می‌دارد. این کریستال‌ها خودشان نور ندارند و از یک منبع خارجی مثل لامپ‌های فلورسنت نور می‌گیرند. اما اساس فناوری نمایشگرهای پلاسما، لامپ‌های فلورسنت است. این صفحه نمایش از چندین سلول تشکیل شده که هر یک از آنها دو صفحه شیشه‌ای مجزا دارد. در فاصله بین این دو صفحه، گاز نئون - زنون تزریق می‌شود که در روند تولید به صورت پلاسما (مایع) درمی‌آید. هنگام اتصال تلویزیون به برق، این گازها فسفرهای آبی، قرمز و سبز تولید می‌کنند و در نهایت موجب شکل‌گیری تصویر می‌شوند.
در تلویزیون‌های الایدی نیز برای روشن کردن صفحه نمایش از دیودهای ساطع‌‌کننده نور (LED) در قسمت پشت یا دورتادور آن استفاده می‌شود. با بهره‌گیری از این چراغ‌ها تصاویر مشکی طبیعی‌تر به نظر می‌رسند و کنتراست آنها هم بالاتر می‌رود.
تلویزیون‌های الایدی در مقایسه با ال‌سی‌دی‌ها از کنتراست تصویر بهتری برخوردارند. ال‌سی‌دی‌ها برای ایجاد تصاویر تیره باید کریستال‌ها را بچرخانند و راه نوری را که از پشت صفحه می‌تابد، سد کنند. این مساله یکی از مشکلات عمده آنهاست زیرا با ممانعت از تابش نور، کنتراست تصویر کاهش می‌یابد و جزئیات آن از بین می‌رود. اما در تلویزیون‌های الایدی با استفاده از قابلیت تیرگی موضعی، میزان نور صفحه کنترل و این مشکل برطرف می‌شود. در حقیقت ال‌ای‌دی‌ها به جای ممانعت از تابش نور، آن را پشت تصاویر مشکی کم‌رنگ می‌کنند. به این ترتیب تصاویر تیره بهتری به دست می‌آید.
از آنجا که ال‌سی‌دی از یک منبع جداگانه برای ایجاد نور استفاده می‌کند، می‌توان میزان نور را به سادگی و با توجه به محیطی که تلویزیون در آن قرار دارد، کم یا زیاد کرد. اما پلاسما هر سلول نور مورد نیاز را خودش تولید می‌کند. این مساله باعث می‌شود دیدن تصاویر تلویزیون‌های پلاسما در محیط‌های پرنور و فضای آزاد، کمی سخت‌تر باشد. به همین دلیل برای پخش تصاویر تبلیغاتی یا در محیط‌های پرنور از ال‌سی‌دی استفاده می‌کنند.
ال‌سی‌دی‌ها حدود 60 هزار ساعت عمر می‌کنند که معادل هفت‌سال استفاده مداوم و شبانه‌روزی است. در تلویزیون‌های پلاسما به دلیل اینکه وظیفه تولید نور بر عهده خود سلول‌هاست و این کار از طریق فسفرهای داخل آنها صورت می‌گیرد، عمرشان را مدت زمانی در نظر می‌گیرند که درخشندگی این فسفرها به نصف کاهش پیدا کند. پلاسماهای قدیمی حدود 20 هزار ساعت دوام می‌آوردند اما عمر انواع امروزی آنها همانند ال‌سی‌دی‌ها حدود 60 هزار ساعت است. بیشتر سازندگان تلویزیون‌های الایدی نیز ادعا می‌کنند طول عمر محصولاتشان بیش از 100 هزار ساعت است.
یکی از موارد مهمی که در خرید تلویزیون باید در نظر بگیرید، ورودی‌ها و خروجی‌های آن است. تلویزیون‌های HD خروجی‌های متنوعی برای اتصال با دیگر وسایل دارند اما همه آنها از سیگنال‌های HDTV پشتیبانی نمی‌کنند. به شما پیشنهاد می‌کنیم تلویزیونی بخرید که حداقل یک ورودی HDMI داشته باشد. HDMI رابط چندرسانه‌ای با کیفیت بالاست. این رابط تنها مورد استانداردی است که صدا و تصویر را بدون فشرده‌سازی و کاهش کیفیت منتقل می‌کند.
ال‌سی‌دی به دلیل تنوع قیمت و اندازه، رایج‌ترین نوع تلویزیون‌های موجود در بازار است و میان کاربران محبوبیت خاصی دارد. اما این تلویزیون در نمایش رنگ مشکی کمی ضعیف عمل می‌کند. وقتی یک سلول می‌خواهد رنگ مشکی تولید کند، باید جلوی عبور نور را بگیرد تا این رنگ به چشم بیننده برسد، اما این عمل به دلیل وجود همیشگی نور پس‌زمینه به طور کامل صورت نمی‌گیرد و رنگ مشکی در ال‌سی‌دی کامل و عمیق دیده نمی‌شود.
بین انواع تلویزیون‌های HD، الایدی کمترین میزان مصرف انرژی را دارد و می‌تواند تا 40 درصد از میزان مصرف انرژی بکاهد. بعد از آن ال‌سی‌دی، به دلیل داشتن منبع نور جداگانه و در آخر هم پلاسماست که معمولا دو برابر ال‌سی‌دی انرژی می‌طلبد.
شاید شما هم این مساله را تجربه کرده باشید که هنگام تماشای برنامه‌های معمولی در تلویزیون‌های HD، کناره‌های تصویر سیاه یا کشیده و زوم شود. در این صورت کیفیت تصویر در آنها از تلویزیون‌های عادی هم پایین‌تر است. پس بهتر است برای داشتن بهترین کیفیت تصویر، تلویزیون را بر اساس دفترچه راهنمای شرکت تولیدکننده‌اش تنظیم کنید.