یکی از استدلالاتی که برای جلب حمایت از طرح بسیار کم طرفدار حمله نظامی به سوریه طرح می‌شود این است که این حمله موجب ایجاد اعتبار برای آمریکا در برابر ایران خواهد شد. ایران تقریبا 25 سال پیش برنامه هسته‌ای خود را آغاز کرد. از زمان این تصمیم، آمریکا با حمله به کشورهای همسایه ایران در شرق و غرب آنها را اشغال کرد. ما ایران را با نیروی نظامی گسترده‌ای محاصره کردیم، ما تحریم‌های بسیار شدیدی علیه ایران اعمال کردیم که شاید در تاریخ بی سابقه باشد، ما همچنین با تحریم ها فشار زیادی بر ارزش پول ملی ایران وارد کردیم، همچنین مانع تبادلات ارزی این کشور شدیم.
ما با ترور دانشمندان هسته‌ای ایران موافقت کردیم و در یکی از مخرب‌ترین حمله های سایبری(استاکس نت) در طول تاریخ علیه سایت‌های هسته‌ای ایران دست داشتیم. ماهمچنین هواپیماهای بدون سرنشین خود را در آسمان ایران به پرواز درآوردیم. ... لازم است که باز هم ادامه دهم؟
علیرغم همه این اقدامات خصمانه، ایران به تدریج و به طور فزاینده برای افزایش قابلیت های هسته ای خود پیشرفت کرد و تا حد و مرز هسته ای شدن بالقوه نظامی نیز دست یافت. جمهوری اسلامی تا کنون 2 برابر هر کشور دیگری که به سلاح هسته‌ای دست یافته زمان صرف کرده اما هنوز اقدام به تولید سلاح هسته‌ای نکرده اند. در واقع آنها هرگونه ایده‌ای در این زمینه را رد می کنند.
ایران اکنون دولت جدیدی دارد که خود را متعهد به یافتن راه حلی دیپلماتیک برای موضوع هسته‌ای می‌داند. بنابراین، آیا آنها پس از این حجم خصومت هنوز باور ندارند که ما جدی هستیم؟ و آیا یک حمله محدود به سوریه این پیش فرض ایرانی ها را تغییر خواهد داد؟