به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران ، به نوشته اين روزنامه، طبق ماده بيست و چهار منشور سازمان ملل متحد، شوراي امنيت مي تواند با استفاده از اقدام نظامي سريع و موثر، صلح و امنيت بين المللي را حفظ کند.
هم اکنون در پي به بن بست رسيدن تلاش هاي ديپلماتيک در مورد روسيه، به سختي مي توان اقدامات شوراي امنيت سازمان ملل را سريع و موثر ارزيابي کرد.
از زمان تاسيس شوراي امنيت سازمان ملل متحد در بيست و چهارم اکتبر سال هزار و نهصد و چهل و پنج همزمان با تشکيل سازمان ملل متحد، اين شورا به محلي براي بيان منافع متضاد قدرت هاي بزرگ و در واقع محلي براي مخالفت ها و اختلافات در عرصه بين المللي تبديل شد.
فرانسه با لابي گري هاي وينستون چرچيل نخست وزير وقت انگليس در کنار کشورهايي مانند چين، اتحاد جماهير شوروي، انگليس و آمريکا وارد اين شورا شد و صاحب کرسي دائم شد.
همزمان با آنکه اين نهاد با حضور کشورهاي پيروزي جنگ جهاني دوم به منظور استقرار صلح و امنيت در جهان تاسيس شد، تاريخ طولاني وتو و مخالفت ها آغاز شد که مانعي بر سر راه پيشرفت سازمان ملل متحد نيز محسوب مي شود.
اتحاد جماهير شوروي که در برابر کشورهاي غربي منزوي شده بود، از سال 1946 به طور گسترده از امتياز خود به عنوان عضو دائم استفاده کرده است.
تا سال هزار و نهصد و هفتاد و يک، سال الحاق جمهوري خلق چين به سازمان ملل متحد، اتحاد جماهير شوروي حدود هشتاد بار از حقو وتوي خود براي مخالفت با پيش نويس قطعنامه ها استفاده کرد.
روسيه به ويژه با پيوستن برخي کشورهاي جديد به سازمان ملل متحد مخالفت مي کرد تا کشورهاي عضو سازمان ملل متحد را وادار کند اتحاد جماهير شوروي سوسياليستي را در قلب اين نهاد بپذيرند.
پس از محاصره برلين در سال 1948 تا 1949 ، اتحاد جماهير شوروي به طور فعالانه از سياست صندلي خالي در شوراي امنيت استفاده مي کرد. اتحاد جماهير شوروي معتقد بود ترک شوراي امنيت سازمان ملل متحد به معناي وتويي براي تصويب تمامي قطعنامه است و به اين ترتيب کل نظام سازمان ملل متحد را فلج کرده بود. استالين قصد داشت با اعمال فشار بر غرب آنها را مجبور به پذيرش چين کمونيستي کند. اما با آغاز جنگ کره در سال 1950 نوعي اتفاق نظر حاصل شد؛ غيبت يکي از کشورهاي راي دهنده به معناي راي منفي نيست. در اين شرايط آمريکا به طور متوالي از سياست صندلي خالي اتحاد جماهير شوروي براي محکوم کردن اشغال کره شمالي استفاده کرد و با پرچم سازمان ملل متحد درگير اين جنگ شد.
پس از آن اتحاد جماهير شوروي و بعدها روسيه، کمتر از سلاح وتوي خود استفاده کرد و به اين ترتيب به تدريج از اعمال فشار بر غرب کاست. حق وتوهايي که از سال 1946 توسط روسيه مورد استفاده قرار گرفت برابر با چهل درصد مجموع به کارگرفته شدن اين سلاح در شوراي امنيت سازمان ملل متحد است.
از نيمه دوم قرن بيستم، آمريکا از استفاده کنندگان اصلي حق وتو بود. انگليس تنها سي بار از حق وتوي خود در سازمان ملل متحد استفاده کرد که اکثر آنها در سال هاي 1963 تا 1973 و در خصوص رودزياي جنوبي، مستعمره قديمي انگليس که در سال هزار و نهصد و هشتاد به طور رسمي جمهوري زيمبابوه نام گرفت، بود. از ديدگاه تاريخي، فرانسه به ندرت با قطعنامه هاي شوراي امنيت سازمان ملل متحد مخالفت کرده است. آخرين باري که فرانسه از حق وتوي خود استفاده کرد در سال 1989 با همراهي انگليس و آمريکا براي ممانعت از خروج نيروهاي آمريکايي از پاناما بود.
جنگ ويتنام آغاز تغيير در عملکرد آمريکا در شوراي امنيت سازمان ملل متحد بود.
در نهايت حق وتو در شوراي امنيت سازمان ملل متحد، به ابزار ديپلماتيکي ضروري براي آمريکا به ويژه در شوراي امنيت سازمان ملل متحد تبديل شد. از سال 1972 ، بيش از نيمي از موارد استفاده از حق وتوي آمريکا در مورد قطعنامه هاي مربوط به عمليات نظامي اسرائيل و يا شهرک سازي در سرزمين هاي فلسطيني بود.
فروپاشي اتحاد جماهير شوروي در سال 1991 ، سلطه آمريکا بر شوراي امنيت سازمان ملل متحد را در پي داشت. تا اوايل سال هاي دوهزار، همزمان با عقب نشيني روسيه در عرصه بين المللي، حق وتو کمتر در شوراي امنيت مورد استفاده قرار گرفت. آمريکا نيز تقريبا به طور انحصاري تنها در مورد مسئله فلسطين از حق وتوي خود استفاده مي کرد. اما ورود ولاديمير پوتين به عرصه قدرت در روسيه، بيانگر از سر گيري سياست هاي اتحاد جماهير شوروي در عرصه ديپلماسي روسيه و مخالفت با سلطه غرب به ويژه در عرصه فرهنگي بود.
سه بار استفاده از حق وتو توسط روسيه و چين و در نهايت اعلام مخالفت با تصويب هرگونه قطعنامه عليه حاکميت سوريه به دليل استفاده احتمالي از سلاح شيميايي در حومه دمشق در بيست و يکم ماه اوت، پرونده سوريه را به عنوان يکي از مهمترين مسائل مورد اختلاف در سازمان ملل متحد مطرح کرد. بسياري از کشورها استفاده از سلاح شيميايي عليه مردم سوريه را محکوم کردند و مداخله نظامي در سوريه مطابق با کنوانسيون هاي بين المللي و تحت قيموميت سازمان ملل متحد را خواستار شدند.
اما مشکل در اين است که ترکيب شوراي امنيت سازمان ملل متحد ثابت است و به اين ترتيب ظهور وزنه قدرت جديد در عرصه بين الملل به ندرت اتفاق مي افتد. بيش از هفتاد کشور عضو سازمان ملل متحد هيچ گاه عضو شوراي امنيت سازمان ملل متحد نبوده اند. از سال هزار و نهصد و شصت و سه و ايجاد چهار کرسي جديد براي اعضاي غير دائمي، هيچ اصلاحات عمده اي در اين شورا صورت نگرفته است. منشور سازمان ملل متحد نيز به سختي قابل تغيير است. طبق ماده 109-2 منشور سازمان ملل متحد، هر نوع اصلاحات در منشور زماني قابل اجرا خواهد بود که توسط دو سوم اعضاي سازمان ملل متحد از جمله همه اعضاي دائمي شوراي امنيت تصويب شود.