به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگارانبه نقل از شبکه تلويزيوني راشا تودي ؛سوفي شواردنادزه، مجري اين شبکه، ابتدا گفت، آقاي جک استراو ، ميهمان امروز ما که از لندن در اين گفتگو شرکت کرده است، يکي از شخصيت هاي انگليسي است که در آستانه جنگ عراق مجبور بود تصميمي مشابه با شرايط کنوني در رابطه با جنگ سوريه بگيرد.
شواردنازده پرسيد، آيا به نظر شما کنگره آمريکا به لايحه صدور مجوز جنگ براي دولت آمريکا رأي مثبت خواهد داد؟ جک استراو پاسخ داد، فرض من بر اين است که کنگره آمريکا اين لايحه را تصويب خواهد کرد، زيرا اگر باراک اوباما، رييس جمهور آمريکا، پيشتر آراء احتمالي مثبت و منفي را شمارش نکرده بود، اصولاً اين لايحه را تسليم دو مجلس در کنگره آمريکا نمي‌کرد.
استراو سپس افزود، البته همين استدلال را ممکن بود درباره ديويد کامرون، نخست وزير انگليس و ارجاع اين مسئله توسط وي به مجلس عوام انگليس بياوريم که البته نظر کامرون تأمين نشد و پارلمان انگليس به مداخله نظامي اين کشور در سوريه رأي مثبت نداد. حتي برخي از نمايندگان محافظه کار در مجلس عوام انگليس به مخالفت با پيشنهاد ديويد کامرون برخاستند و به آن رأي منفي دادند.
مجري پرسيد، به نظر شما اگر کنگره آمريکا به اين لايحه رأي منفي دهد، آيا اوباما بدون حمايت سياستمداران آمريکايي و مردم اين کشور، باز هم به سوريه حمله خواهد کرد؟
جک استراو پاسخ داد، من هيچ شرايطي را نمي توانم تصور کنم که اگر کنگره آمريکا عليه حمله نظامي به سوريه رأي دهد، باز هم اوباما اين کار را انجام دهد. وي تأکيد کرد، شما نمي توانيد به نهادي دمکراتيک در هر کشوري، مانند کنگره آمريکا، رجوع کنيد و از آن تصميم‌گيري درباره موضوعي را بخواهيد و هنگامي که نتيجه‌ي آن تصميم‌گيري با مذاق شما سازگار نبود، بسادگي به آن بي‌اعتنايي کنيد. اگر اوباما چنين کاري بکند، اين (اشتباهي) بسيار جدي براي رييس جمهور اوباما خواهد بود. از همين رو، شما بايد به نتيجه رأي‌گيريِ کنگره آمريکا، چه «آري» باشد، چه «نه»، احترام بگذاريد، چنانکه نخست وزير کامرون نيز به تصميم پارلمان انگليس احترام گذاشت.
استراو افزود، هيچ شکي نيست که از سلاح‌هاي شيميايي در حومه دمشق در 21 اوت استفاده شده است اما اين اسناد و مدارک کاملاً قطعي و خدشه ناپذير نيست. يکي از عللي که اين اسناد صد در صد قطعي نيست اين است که مردم تعجب مي‌کنندکه انجام چنين حمله‌اي چه سود يا منفعت خاصي براي نظام اسد مي‌توانست دربر داشته باشد. خصوصاً اين موضوع قابل توجه است که در ماه‌هاي اخير، نيروهاي دولتي سوريه در حال پيشروي، و نه عقب نشيني، بوده‌اند.
چرا اسد که فردي منطقي است، مي‌خواست ريسک برانگيختن خشم آمريکا را، با وجودي که در حال پيشرفت و پيروزي عليه شورشيان بود، بپذيرد.
به ما گفته شده بود چند فروند موشک تاماهاوک به سوريه شليک خواهدشد که ضربه اي به بدنه نظام سوريه خواهد زد. اما چنين ضرباتي، معمولاً نمادين است و صدمه چنداني نمي زند، پس سؤالي که مطرح شد اين بود که اگر چنين ضربه نماديني جواب نداد و مؤثر واقع نشد، آنگاه چه بايد کرد؟ پاسخ به اين سؤال (از سوي دولت انگليس) هرگز رضايت بخش نبود.
متعاقباً ما از ارتباطاتي که ميان فرمانده ستاد مشترک نيروهاي نظامي آمريکا و يکي از اعضاي ارشد کنگره آمريکا برقرار شده بود، متوجه شديم که آمريکا نيز کاملاً دريافته بود که نمي تواند هيچ برنامه يا توانايي براي از بين بردن کامل توانايي هاي عمومی دولت سوريه داشته باشد. از اين رو ما همچنان به اين فکر مي کرديم که تبعات چنين عملياتي چه خواهد بود و اين امر همچنان يکي از نگراني هاي ما باقي مانده است.
استراو افزود، اگر رييس جمهور اوباما يک سري حملات موشکي مستمر و بي وقفه به سوريه انجام دهد، آنگاه او نيز صراحتاً به شورشيان سوريه پيوسته است.
وی تاکید کرد : پيشنهاد ما به عنوان اعضاي حزب کارگر (مخالف دولت کامرون) در پارلمان انگليس، رأي قاطع عليه ورود انگليس به عمليات نظامي عليه سوريه نبود، بلکه ما صرفاً بر اين مسئله تأکيد داشتيم که بايد ابتدا منتظر نتيجه گزارش بازرسان تسليحات شيميايي سازمان ملل ماند. هرچند اين گزارش شامل محکوميت هيچيک از دو طرف نخواهد بود، مطالعه محتواي آن براي کساني که بخواهند يکي از دو طرف را محکوم کنند، حائز کمال اهميت خواهد بود.
به علاوه هرگونه حرکت انگليس بايد پس از بحث و تبادل نظر در اين خصوص در شوراي امنيت سازمان ملل و رأي گيري در اين زمينه باشد. آنگاه بايد به محتواي قطعنامه سازمان در اين خصوص توجه شود. به علاوه دولت انگليس بايد بيانيه اي به مراتب شفاف تر درباره اهداف عمليات نظامي در سوريه و تبعات احتمالي آن ارائه دهد.
جک استراو تأکيد کرد، از عواملي که باعث شد مجلس عوام انگليس به پيشنهاد ديويد کامرون رأي منفي بدهد اين بود که، اولاً نمايندگان پارلمان را چهار روز قبل از پايان تعطيلاتشان فرخوانده بودند، و لذا آنان تصور مي کردند مسئله بسيار جدي بوده و قرار است اطلاعات سري دقيق به اعضاي پارلمان داده شود، اما به جاي آن خلاصه اي کلي از اطلاعات به نمايندگان داده شد که اطلاعات آن در حدي بود که مي توانستيم با خواندن روزنامه ها نيز آن را به دست آوريم.
ثانياً نمايندگان تعجب کرده بودند که چرا پيش از انتشار گزارش بازرسان سلاح هاي شيميايي سازمان ملل به مجلس عوام فراخوانده شده اند. ثالثاً اين سؤال در اذهان اعضاي پارلمان مطرح شده بود که چرا قبل از بحث در اين مورد در شوراي امنيت سازمان ملل، دولت انگليس خواهان رأي گيري در اين خصوص (حمله به سوريه) در مجلس عوام اين کشور شده بود. از اين رو اعضاي پارلمان انگليس به لايحه پيشنهادي دولت اين کشور رأي منفي دادند.
مجري پرسيد، هنگامي که پارلمان انگليس و حتي مردم اين کشور با حمله به سوريه مخالف هستند، پس چه کسي باقي مي ماند که با اين عمليات موافق باشد؟
جک استرا و پاسخ داد، يقيناً سطح مخالفت عمومي و مردمي در انگليس با چنين عملياتي بسيار بالا است. حتي ميزان مخالفت مردم انگليس از بسياري از اعضاي پارلمان، از جمله شخص بنده، به مراتب بيشتر است. با اين حال دولت و پارلمان انگليس مسئوليت هايي دارند که بايد به آن بپردازند. از همين رو اگر ما در پارلمان کاملاً درباره روند تصميم گيري (دولت انگليس) در اين خصوص قانع مي شديم و نياز به عمليات نظامي در قبال سوريه را نيز به طور کامل احساس مي کرديم، آنگاه ما به آن رأي مي داديم، هرچند چنين تصميمي با اقبال عمومي يا محبوبيت در ميان مردم انگليس همراه نمي بود.
مجري پرسيد اگر شما امروز به جاي دولت انگليس نشسته بوديد، دستور حمله به سوريه را مي داديد؟ استراو پاسخ داد در شرايطي که من هستم چنين کاري نمي کردم زيرا من نياز داريم اطلاعات، به خصوص اطلاعات سرّيِ به مراتب بيشتري را مشاهده کنم تا بتوانم در اين مورد تصميم گيري کنم. البته در حال حاضر، من به عنوان عضو حزب مخالف دولت، چنين اطلاعات دقيق و سرّي در اختيار ندارم. من نياز دارم به صورت به مراتب شفاف تر درباره عواقب احتمالي چنين حمله اي آگاهي داشته باشم.
جک استراو افزود، من انزجار همگان را از استفاده از سلاح‌هاي شيميايي درک مي‌کنم، اما اين را منصفانه مي‌دانم که بعضي از مردم انگليس، از جمله برخي از اعضاي مجلس عوام انگليس اين سؤال را بپرسند که چرا غرب در محکوم کردن استفاده از اين سلاح‌ها نسبي برخورد مي‌کند (گويي معيارهاي دوگانه دارد). مثلاً هنگامي که صدام ، تحت حمايت غرب، از انواع سلاح‌هاي شيميايي عليه ايرانيانِ بيگناه استفاده مي‌کرد، هيچ سر و صدايي از سوي غرب در آن زمان بلند نشد. اين باعث تغيير کفه ترازو (به زيان غرب) و ايجاد بدگماني‌هايِ قابل توجه در برخي از محافلِ خاورميانه (نسبت به نيت هاي غرب) شده است.