منصور علوی در گفتگو با
خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران، اذعان داشت: همانگونه که بارها درباره وضعیت اسف بار تنیس روی میز کشور هشدار داده بودیم، باز هم اعلام می کنیم که این رشته ورزشی در سراشیبی بسیار تند سقوط قرار گرفته و باتوجه به تمرکز بر روی تک بازیکنان به جرات می توان گفت از پشتوانه های این رشته چیزی باقی نمانده است.
بهترین معیار برای اثبات این صحبتها نتایج کسب شده درمسابقات آسیایی قطر است که بازیکنان ملی پوش کشورمان فقط در تک گیمها آن هم در دو بازی پیروز شدند که این برای تنیس روی میز کشورمان یک فاجعه بزرگ تلقی می شود.
تیمهای ملی کشورمان در نوزدهمین دوره از مسابقات آسیایی نوجوانان و جوانان که درکشور قطر برگزار شد کاری از پیش نبرده ویکی از بدترین نتایج تاریخ این رشته را بدست آوردند.
وی ادامه داد: حدود یک سال و نیم پیش درباره وضعیت رو به عقب تنیس روی میز کشور هشدار داده بودیم که اگر وضعیت به همین منوال پیش برود باید منتظر شکست از کشور عربی منطقه باشیم، البته گرچه این اتفاق تلخ به صورت مستقیم در رقابتهای قهرمانی جوانان آسیا رخ نداد اما در بخش نوجوانان پسر تیم تنیس روی میز قطر موفق شد در جمع هشت تیم برتر قرار گرفته و تیم ملی ایران در جایگاه دهم بایستد .
قرار گرفتن تیم نوجوانان قطر در جمع هشت تیم از یک سو و باخت به تیم سریلانکا از سوی دیگر نمونه هایی از شکست قطعی فدراسیون کشور است.
جوانان پسر هم که تنها تیمی بود که می شد از آن انتظار داشت نتوانست حتی در جمع هشت تیم اول حضورپیدا کند! اینکه عنوان کنیم بازیکنان دوره قبل از رده جوانان خارج شده اند قابل قبول نیست، ما سالهاست فریاد می زنیم که با عدم پشتوانه سازی واستعداد یابی واقعی روبرو هستیم.
علوی درخصوص بی توجهی به پشتوانه سازی در تنیس روی میز گفت: باید بپذیریم که در طی چهار سال گذشته برای رده های مستعد پایه کشور نه تنها هیچ کاری انجام نشده است بلکه نسل جدید و پشتوانه های تیمهای ملی بر اثر این بی توجهی، دچار سرخوردگی و عدم خودباوری شده اند.
این ملی پوشان در سنین نونهالی و نوجوانی یعنی دقیقا در بهترین شرایط سنی ممکن از طریق مربیان واقعی وگمنام بازیکن ساز تقدیم فدراسیون و مربیان فعلی شده اند! مربیانی که هیچ نقشی در بازیکن سازی نداشته و ندارند (اگر دارند نام آن بازیکنان را ببرند)! به نظر کارشناسان نه تنها هیچ رشدی متوجه این بازیکنان نشده بلکه در پاره ای اوقات ودر برخی اردوها دچار خسران و عقب گرد نیز بوده اند.
وقتی تنیس روی میز جوانان کشور، سی سال پیش در بحرین به مقام هفتم رسیده و بعد از این همه سال ، دهم آسیا می شود نشان دهنده چیست؟ وقتی مربیان تیم های ملی منتظر هستند تا دیگر مربیان بازیکن ساز، بازیکنی مانند پوریا عمرانی و یا نوشاد عالمیان را تحویل آنان بدهند و این مربیان به صورت ظاهری فقط طی برگزاری چند اردو ی نامفهوم آن هم با روشهای قدیمی وتکراری ادعای مالکیت براین بازیکنان را داشته باشند هرگز حرفی برای گفتن نخواهیم داشت.
وی درخصوص وضعیت اردوهای تیم ملی خاطرنشان کرد: با برگزاری اردوهای چند روزه و بدون پشتوانه آن هم با خروجی مبهم و نامعلومی که در کشور برگزار می شود، نباید از بازیکنان تیم انتظار معجزه داشت. مگر می شود ملی پوشان یک کشور بدون برگزاری اردوهای دراز مدت و البته قابل قبول بتوانند با سایر کشورها که به صورت برنامه ریزی شده وعلمی به پیش می روند نتیجه قابل قبولی بگیرند؟
علوی بی برنامگی و استفاده نکردن از افراد کارآمد و اختلافات داخلی در فدراسیون تنیس روی میز را از جمله مشکلات اساسی این رشته ورزشی برشمرد و درخصوص مربیان تیم ملی گفت: یکی از اصلی ترین سوالات در مورد تیمهای ملی این است که کدامیک از مربیان تیمهای ملی در کارنامه خود موفق بوده و توانسته اند حتی یک بازیکن ملی پوش را رشد و پرورش دهند؟ پاسخ به این سوال بسیار ساده اما مهم، شاه کلید بسیاری از قفلهای بسته در این رشته است.
مربیان محترم فعلی تیمهای ملی در کارنامه خود کدام بازیکن ملی را ساخته و معرفی کرده اند؟شبهات فراوانی وجود دارد که وقتی یک مربی ملی نتوانسته ونتواند بازیکن طراز اول بسازد طبق چه اصولی به عنوان مربی تیم ملی معرفی شده است؟ در همین جا با قاطعیت اعلام می کنم که تنیس روی میز کشور با این چند نفر که در کارنامه آنان مطلب برجسته ای از تنیس روی میز دیده نمی شود هرگز به جایی نخواهد رسید.
مسئولان فدراسیون باید پاسخگو باشند که اکنون به جز نوشاد عالمیان از تنیس روی میز کشور در تمام رده ها چه چیزی باقی مانده است؟ نوشاد هم که امروزه ده ها مربی ادعای مربیگری او را دارند حاصل زحمات فدراسیون قبلی و پدر خود بوده است./مح