إِنَّ
اللَّهَ عِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا
فِي الْأَرْحَامِ ۖ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ مَّاذَا تَكْسِبُ غَدًا ۖ وَمَا
تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ
آگاهی
از زمان قیام قیامت مخصوص خداست، و اوست که باران را نازل می‌کند، و آنچه
را که در رحم‌ها (ی مادران) است می‌داند، و هیچ کس نمی‌داند فردا چه به دست
می‌آورد، و هیچ کس نمی‌داند در چه سرزمینی می‌میرد؟ خداوند عالم و آگاه
است!
*پایان سوره ها در قرآن مانند قطعهٔ فینال
موسیقی هاست که حکایت از فرود و سخن آخر دارد و این نیز از لطایف زیبایی در
قرآن است. هر سوره یک واحد هنری است و آغاز و انجامی مناسب دارد.*این
آخرین آیه سوره لقمان است که خداوند به صورت اخبار کوتاه چند آگاهی مهم را
برای انسانها متذکر شده و هیچ گونه توضیحی دربارهٔ هیچ یک نداده است.*هیچ کس آگاه نیست که فردا بر وی چه خواهد گذشت یا چه کسب خواهد کرد.
خوش باش که پخته اند سودای تو دی فارغ شده اند از تمنای تو دی
قصه چه کنم که بی تقاضای تو دی دادند قرار فردای تو دی
خیام
*البته درست است که ما می توانیم با برنامه ریزی حوادث آیندۀ خود را پیش بینی و پیش گویی کنیم اما حقیقت این است که روزگار هر لحظه بازی دیگر می کند و هیچ کس به یقین نمی داند که فردا چه پیش خواهد آمد و به قول فردوسی:
نداند بجز ذات پروردگار که فردا چه بازی کند روزگار
*هیچ نفسی نمی داند که در کدامین سرزمین جان به جان آفرین تسلیم خواهد کرد. اما خداوند از تمام ماجرا آگاه است و جزئیات آن را هم می داند و چه بهتر که آدمی از آن بی خبر است.
*این مزیت از آن روست که داشتن این آگاهی ها در جهت کمال انسان نیست و هیچ کس حتی انبیا را علم غیب عطا نکرده اند چنانکه به پیامبر اکرم خطاب شد:
بگو من نمی گویم که خزاین (علم) الهی با من است یا من غیب می دانم (انعام: 50)
البته اگر انبیا از عالم غیب خبری آورده اند آن وحی خداست و علم ایشان نیست و پیامبر در بیان آن غیب خسّتی نمی ورزد بلکه آن را با همه در میان می گذارند (تکویر:24).
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید