گپ و گفتی خواندنی با سحر جعفری جوزانی

فعاليت خودتان را از کي آغاز کرديد؟

فعاليت سينمايي خودم را با نقش کوتاهي در فيلم «شير سنگي» به کارگرداني مسعود جعفري جوزاني در سال 1365 آغاز کردم و با نويسندگي در سريال آژانس دوستي و پس از آن بازيگري در همين سريال به فعاليت خود به صورت رسمي ادامه دادم و پس از آن وارد سينما شدم.

مدتي بود که در ايران نبودم.

آيا براي اين ماه هاي باقيمانده سال، شما را در تلويزيون يا سينما خواهيم ديد؟

نمي دانم. ان شاء لله.

بسيار تمرين کردم و سعي کردم اطلاعاتم را با مطالعه، به روز کنم و از پيشکسوتان کسب تجربه کنم. از خدا مي خواهم کمکم کند.

شما در سال 1391 مجموعه تلويزيوني فراموشي را بازي کرديد که در حال حاضر از طریق شبکه تماشا بازپخش می شود و بعد از آن مجموعه ديگر هيچ. کمي از فراموشي برايمان بگوييد.

سريال فراموشي به کارگرداني سعيد سلطاني از شبکه 5 پخش شد که آقايان محمد کاسبي، برزو ارجمند، رضا داوود نژاد، مهران رجبي، و خانم فلامک جنيدي در آن مجموعه بازي مي کردند و داستان فيلم، روايت زندگي مردي بازاري و ثروتمند بود که به تنهايي در شهرستان زندگي مي کرد و در آستانه نوروز در آرزوي ديدار فرزندانش بود، اما هرچه منتظر ماند از آنها خبري نشد تا اينکه خودش به تهران آمد تا ديداري تازه کند و ادامه داستان.

چه شد که در سريال فراموشي بازي کرديد؟

داستان سريال را خيلي دوست داشتم. وقتي فيلمنامه را خواندم با خودم گفتم با اين داستان مي توانم به خواسته هايم برسم. تصميم گرفتم در آن سريال ايفاي نقش کنم.

تمام سعي ام را مي کردم که بازيگر شوم.

آيا شما از آن دسته بازيگراني هستيد که بيشتر، خودشان را متعلق به تئاتر مي دانند و مي گويند تئاتر خانه اصلي ماست؟

صد در صد. براي اينکه من اصلاً با تئاتر شروع کردم و تجربه زيادي هم در تئاتر دارم. بنابر اين مي توانم بگويم تئاتر، خانه من است و سال ها خاک صحنه خوردم. اين را نيز مي توانم بگويم که از وقتي تئاتر کار مي کنم احساس مي کنم اتفاقات ديگري در مورد بازيگري در درونم افتاده يعني حتي براي تصوير، مديوم سينما و تلويزيون هم احساس مي کنم خيلي روي
بازي ام تأثير گذاشته است.

به نظر مي آيد توجه به مشکلات تلويزيون و سينما براي مسئولين بيشتر است و انگار تئاتر هيچ وقت آن قدر جدي گرفته نمي شود. شما فکر مي کنيد چرا؟

نه، اتفاقا تئاتر براي مسئولين خيلي مهمتر از سينما و تلويزيون است چون تأثير تئاتر روي آدم هاي خاص و برجسته جامعه است و نه عموم جامعه.

آدم هايي که مي آيند و زمان مي گذارند و هزينه مي کنند براي تماشاي تئاتر، از قشر تأثيرگذار جامعه هستند. مثلاً يک سري مثل خود شما

روزنامه نگار هستند و حوزه رسانه دستشان است. آدم هايي به تئاتر مي آيند که دغدغه هاي فکري و فرهنگي دارند و مي توانند اين دغدغه ها را به جامعه بسط دهند. براي همين تئاتر هميشه هنر معترضي بوده. در تلويزيون و سينما کلاً شرايط متفاوت است و آن هم برمي گردد به اصالت هنر تئاتر که همان زنده بودن آن است.

البته من مي فهمم همه اينها به ماجراي اقتصاد نيز برمي گردد. وقتي اقتصاد يک کشور دچار بحران مي شود، به هر حال بخش فرهنگي که سينما، تلويزيون و هنرهاي نمايشي هم جزء آن است، دچار بحران مي شوند.

اگر هنرمندي تشخيص حرفه اي داشته باشد، طبيعي است که در اين شرايط کم کار باشد. خب اين هنرمند عزيز متشخص آن وقت با اين اوضاع و احوال و شرايط اقتصادي چگونه زندگي کند؟ البته اين اوضاع و احوال اقتصادي فقط مختص اهالي فرهنگ و هنر نيست و تقريباً همه مردم با اين قضيه دست به گريبانند.

خلاقيت و ابداع.

معيار اصلي سحر جوزاني در انتخاب نقش چيست؟

متن خوب. چون معتقدم اغلب کارگردان هاي خوب ما متن هاي خوب را انتخاب مي کنند.

بله، صد در صد. البته تا جايي که وقت کاري ام به من اجازه دهد.

اگر منظورتان صحنه تئاتر است معتقدم که در صحنه بايد آگاهانه بازي کرد. يعني که من بازيگر در گفتارم آگاه باشم که چه چيزي مي گويم. اگر ديالوگ را نفهميده باشم و فقط آن را حفظ کرده باشم تأثير آن حرف از من حرکت نمي کند به سمت تماشاگر. حتي اگر بسيار زيبا هم بازي کرده باشم چيزي در ذهن باقي نمي ماند. زيبايي تئاتر، يک نوع ترس خاص است که اگر بازيگر اين ترس را نداشته باشد تماشاگر آن را مي فهمد. اين ترس باعث همان آگاه شدن مي شود.

صد در صد. بازي هاي من براي خودنمايي نيست.

بله. حتي از جنبه مادي هم فرق خواهد داشت. اما اگر در تئاتر هم به اندازه سينما و تلويزيون پول بدهند من هميشه تئاتر بازي مي کنم.

سريال در چشم باد.

گفتگو از ناهید جعفرپوركامي