باشگاه خبرنگاران- در سفر اخیر نگارنده به "مشهد" که با قطارهای موسوم به اتوبوسی صورت گرفت، اتفاقی جالب پیش آمد که از دو منظر قابل بررسی است.
در این قطارها، به دلیل روز- رو بودنشان و عدم امکان برای خوابیدن آسوده و (نه چرت زدن)، پشت سر هم و بی‌وقفه برای مسافران فیلم پخش می‌شود.
یعنی در هر دو مسیر رفت و برگشت هفت فیلم در این قطارها پخش شد.
این حجم زیاد فیلم‌های پخش شده در قطار و حجم زیاد مسافرت‌هایی که فقط در همین خط تهران- مشهد انجام می‌شود(که یکی از پررفت و آمدترین خطوط ریلی مسافربری دنیا هم هست)، این پرسش مهم را به ذهن می‌آورد که حقوق تولیدکنندگان این محصولات فرهنگی چه می‌شود؟
چرا مسئولان شرکتهای مسافربری ریلی، همانند شرکتهای هواپیمایی، نباید برای پخش این فیلم‌ها در قطارها حقوق تولیدکنندگان آن ها را ادا کنند و چرا به راحتی همچون مردم عادی می‌توانند به نزدیک‌ترین سوپرمارکت بروند و یک بغل فیلم بخرند و به ارزان‌ترین شکل ممکن، آنها را در طول مسافرت پخش کنند؟
آیا مسافرت با هواپیما فرق عمده و تعیین کننده‌ای با قطار دارد یا موضوع دیگری در میان است که از آن بی اطلاعیم؟ البته همه این پرسش‌ها در مورد اتوبوس‌های بین شهری نیز (که آنها هم حداقل دو سه فیلم در طول سفر پخش می‌کنند) کاملا صدق می کند./ي2
نويسنده:هومن داوودي.
منبع:ماهنامه فيلم.