پزشکان برای اصلاح کاهش شنوایی و تقویت صدا، وسیله ای به نام «سمعک» برای افراد کم شنوا تجویز می کنند. استفاده از سمعک برای بیمارانی که کاهش شنوایی شان از نوع انتقالی است، بهترین نتیجه را می دهد زیرا پردازش صدا در قسمت های پایینی شنوایی (گوش، مسیر اعصاب محیطی) است و قسمت های مهم مراکز شنوایی سالم هستند.
در کاهش شنوایی حسی عصبی، درگیری مربوط به مراکز بالاتر (مراکز تفسیر صدا در مغز و سیستم اعصاب مرکزی) است که ممکن است منجر به اشکال در درک گفتاری بیمار شود. برای ارزیابی میزان کاهش شنوایی، تست هایی وجود دارد که در آن درصد درک گفتار (SDS) سنجیده می شود. اگر درصد SDS خوب باشد، بیمار بیشترین بهره را از سمعک خواهد برد ولی اگر نتیجه تست رضایت بخش نباشد، این وسیله نه تنها کمکی به او نمی کند، بلکه گاهی می تواند باعث آزارش نیز بشود.
سمعک سه قطعه دارد؛قطعه اول وظیفه جذب اصوات را بر عهده دارد، قطعه دوم صوت را تقویت می کند و قطعه سوم امواج الکتریکی را به صوت تبدیل و به گوش منتقل می کند. سمعک های مختلفی با نام های «آنالوگ»، «نیمه دیجیتال»، «دیجیتال» و «هوشمند» در بازار وجود دارد.
سمعک های آنالوگ فقط صوت را تقویت می کنند و برای کسانی که کاهش شنوایی یکنواخت دارند، تجویز می شوند. در نوع آنالوگ همه فرکانس ها تقویت می شوند. این نوع سمعک برای افراد مسنی که دچار پیرگوشی هستند و در شنیدن صداهایی با فرکانس های بالا مشکل دارند و کاهش شنوایی یکنواختی ندارند، مناسب نیست.
در نوع نیمه دیجیتالی، کلیدهای ظریفی روی سمعک تعبیه شده که آن را با توجه به فرکانس های خاص تنظیم می کند و نوع دیجیتالی، عملکردی اتوماتیک دارد. این نوع برای افرادی که در فرکانس های بالا (صداهای زیر) دچار مشکل هستند، بسیار مناسب است.
سمعک را می توان در هر دو گوش استفاده کرد ولی در اغلب موارد فقط برای یک گوش تجویز می شود. (کسانی که از نظر جهت یابی مشکل دارند، ممکن است از ۲ سمعک استفاده کنند.)
شکل ظاهری سمعک نیز برای بیماران اهمیت دارد زیرا برخی از آنها نمی خواهند دیگران از وجود آن اطلاع پیدا کنند بنابراین سازندگان سمعک انواع مختلفی از آن را از قبیل جیبی، دسته عینکی، پشت گوشی و داخل گوشی به بازار عرضه کرده اند تا بیمار بتواند با توجه به سلیقه اش یکی از آنها را انتخاب کند./ع