به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران اراک، از آن جا كه در گذشته براي پيچيدن رختخواب و به اصطلاح < جا > از اين دستبافته استفاده مي كرده اند و به آن ”جاي جمع" مي گفته اند كه به مرور زمان و براي راحتي تلفظ به آن جاجيم اطلاق گردیده است. تارهاي جاجيم، از پشم هاي رنگارنگ با نمره 10 دولا ي مرينوس بوده و البته گاهي از ابريشم هاي الوان استفاده مي شود. پود را بدان علت كه ديده نمي شود از نخ پنبه اي خاكستري يا مشكي با نمره 20 شش لا انتخاب مي كنند. در ميان دست بافت هاي روستايي، جاجيم از اهميت بيشتري برخوردار است و كاربُردهايي نظير زيرانداز، پشتي، سجاده ، رختخواب پيچ، مَفرش، پتو، رويه كرسي و... دارد. اين هنر در بسياري از مناطق روستایی رواج دارد،اصولاً بافت جاجيم توسط زنان صورت مي گيرد و مردان جز در مرحله تهيه پشم، نقش چنداني ندارند. روش كار بدين صورت است كه ابتدا چله مورد نظر را در محوطه باز كشيده (دراز مي كنند) ، سپس به وسيله تيرك، وسط چله را سر پا كرده و تعدادي از تارها را جدا نموده، آن گاه شـروع به بافت مي نمايند. معمولاً جاجيم را به طول 10 الي 15 متر و عرض 15 تا 25 سانتي متر مي بافند، پس از پايان بافت، با بريدن و پهلوي هم دوختن قطعات اقدام به تهيه ابعاد مورد نظر مي نمايند. در اكثر نقاط روستايي ايران، بافت جاجيم مرسوم است با اين تفاوت كه در مناطق مختلف، تركيب رنگي و يا ظرافت نخ و نقوش، طرح هاي مختلفي را ايجاد مي نمايد. نقوش رايج عبارتند از: چهار گل، خشتي، پنجه اي، گل آفتاب گردان، آفتاب تيره، گل سيب، گچي دير ناخي (ناخن بز)، سيرگا (گوشواره)، قرقره، بلي باقالي، جولما، بادامي، اوزوك، قاشي (نگين انگشتر) هميان، دندان موشي، محرمات، كله قندي و ... ، حاشيه هاي اطراف نيز با طرح مثلث دندانه دار پُر مي شود. ولي لازم به ذكر است كه بالاترين حجم توليد مربوط به عشاير اردبيل، خلخال، مشكين شهر، پارس آباد مغان، نمين، كوثر، بيله سوار مي باشد. موارد مصــرفي چون زيرانداز، سجاده، پادري، روميزي، روتختي، رويه كرسي، رويه مبل دارد و در كارهاي تكميلي به همراه چرم مورد استفاده قرار مي گيرد. نوعی جاجیم در بین عشایراردبیل با همین شیوه با عرض 6 الي 8 سانتي متر و طول حداقل 4 متر بافته می شود که به آن باغ بند و باستريق می گویند./س