قَالَتْ إِحْدَاهُمَا یَا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَیْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِیُّ الْأَمِینُ
یکی از آن دو [دختر] گفت ای پدر او را استخدام کن چرا که بهترین کسی است که استخدام میکنی هم نیرومند [و هم] در خور اعتماد است
اینجا صحنهای کوتاه از نمایشنامه بلند موسی را مشاهده می کنیم که دختر شعیب از پدر میخواهد که موسی را به خدمت بگیرد و برای ترغیب او موسی را تلویحاً به دو صفتِ ممتاز می ستاید.
سخن دختر این است که هر کس برای کاری برگزیده و استخدام می شود باید حداقل دو صفت بارز داشته باشد: توانایی بر انجام کار که شامل علم و مهارت نیز می شود و یکی امانت و داشتن مسئولیت اخلاقی و راستی و درستی که گاهی از آن به کلمه تعهد یاد می کنند.
به زبان امروز، تعهد و تخصص باید با هم باشند و اگر در هر یک نقصانی پدید آید به زیان استخدام کننده خواهد بود. بعضی چنین تصور کرده اند که صفت امانت و تعهد اهمیت بیشتری از علم و تخصص دارد.
و اگر بخواهند بین مهارت و تخصص در مقابلِ امانت و تعهد یکی را انتخاب کنند بهتر آن است که امانت اختیار شود در حالی که امکان رسیدن زیان از آدم نادان ولی متعهد کمتر است از زیان دانایی است که ممکن است تعهدی نداشته باشد.
دشمنِ دانا که غمِ جان بوَد بهتر از آن دوست که نادان بوَد
نظامی، مخرن الاسرار
مهرِ ابله مهرِ خرس آمد یقین کینِ او مهر است و مهرِ اوست کین
مثنوی
و بدیهی است که جمع این هر دو صفت باید کرد و نظام جامعه را به دست افراد متخصص و متعهد باید سپرد.
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید