شرح دعاي روز دوازدهم ماه رمضان
بزرگترین گنج، قناعت است و قناعت سرمایهای بیپایان. قناعت، یعنی نخواستن، کمخواستن، راضی بودن به داشته و کندن دندان طمع.
وقتی به خواهشهای بیمورد دل جواب «نه» ندادی و به دام خواستههای حرص افتادی، اسیر گنداب «دنیا» میشوی باتلاقی که هرچه بیشتر در آن دست و پا میزنی و تلاش میکنی، بیشتر در آن گرفتار میشوی. نتیجه آن مشخص است!
نفس، چاه ویلی است که هیچگاه پر نمیشود. درد «تکاثر» و «افزونطلبی»، زخم ناسور بشریت بوده و هست و تنها مرهم آن «قناعت» است.
قناعت، افسار شتر نفس است و مهار دیو حرص
آنچه آدمی را به ذلت بردگی میرساند و از بندگی او دور میکند
آنچه بشر را از خود منزجر و در نگاه دیگران منفور میسازد
و آنچه انسان را از انسانیت و مرام الهی بودن دور میکند حرص و طمع و شهوت است...
و اگر میخواهد از همه اینها عریان شود باید لباس قناعت بر تن کند.
بهترین فرصت برای رسیدن به این قله انسانی، روزهای آسمانی رمضان است لحظههایی که میشود با خدا همنفس شد و تا قاف حقیقت دوید و به او رسید.