غاری که با نام دواشکفت معروف است

به گزارش باشگاه خبرنگاران کرمانشاه

 با توجه به مطالعات باستان شناسی انجام شده این غار در دوران پارینه سنگی میانی ( بین حدود 120 تا 40 هزار سال پیش) مورد سکونت انسان (احتمالاً نئاندرتالهابوده‌است). ابزارهای سنگی یافت شده در این مکان مربوط به صنعت موستری زاگرس است. برای ساخت ابزارها هم از رخنمونهای سنگ رادیو لاریت اطراف غار و هم از سنگهای چخماق گاکیه استفاده شده‌است.علاوه بر دو اشكفت، آثار سكونت انسان‌هاي پارينه سنگي در چند غار و پناهگاه ديگر در شمال كرمانشاه يافت شده است. نزديكترين آنها به دو اشكفت پناهگاه ورواسي است كه بوسيله باستان شناس آمريكايي بروس هو كاوش شد. همچنين وي غار قبه در تنگ كنشت را نيز حفاري كرده است.
. اين مکان باستاني – شامل دو غار مجاور هم – در دامنه جنوبي کوه «ميوله»، در ارتفاع حدود سيصد متري از دشت و مشرف بر پارک کوهستان قرار دارد. با توجه به مطالعات باستان شناسي انجام يافته، يکي از اين دو غار (غار شرقي)، در دوره پارينه سنگي مياني محل سکونت موقت يا فصلي گروه هاي شکارورز ساکن منطقه بود. اين گروه هاي شکارچي که احتمالاً از نوع نئاندرتال بودند با توجه به مزاياي مختلف اين مکان از جمله وجود چشمه آب دايمي در کنار غار، چشم انداز مناسب دهانه آن به دست و دسترسي نسبتاً آسان به ارتفاعات بالاتر، به طور متوالي از اين غار استفاده کرده اند. همچنين وجود يک برون زد زمين شناسي از جنس راديو لاريت در نزديک غار، امکان ساخت ابزار سنگي را در محل فراهم مي کرده است. به طوري که اکثر ابزارهاي سنگي يافت شده در محل، از اين نوع سنگ ساخته شده است. علاوه بر اين منابع سنگ داخل دشت نيز استفاده مي کردند. براي مثال منابع سنگ تپه هاي «گاکيه» در شرق کرمانشاه که حدود دوازده کيلومتر با غار فاصله دارد، در ميان مجموع هاي يافت شده وجود دارد. ابزارهاي يافت شده در دو اشکفت اغلب از نوع خراشنده جانبي و ساير ابزارها مربوط به صنعت موستري زاگرس هستند که بين دويست و پنجاه تا حدود چهل هزار سال پيش ساخت آنها در زاگرس رواج داشته است. آثاري از دوره پارينه سنگي مياني در ساير غارهاي منطقه مثل غار «قبه» و پناهگاه صخره اي و رواسي در تنگه کنشت و چندين غار ديگر در بيستون نيز يافت شده است. مطالعات انجام شده در مکان هاي پارينه سنگي مياني کرمانشاه نشان مي دهد که ساکنان اين غارها بيشتر به شکار بز کوهي، ميش وحشي، گورخر و اسب وحشي مي پرداختند. البته حيوانات ديگر مثل مارال، گاو وحشي، غزال و گراز نيز شکار مي شدند.
اين مکان باستاني – شامل دو غار مجاور هم – در دامنه جنوبي کوه «ميوله»، در ارتفاع حدود سيصد متري از دشت و مشرف بر پارک کوهستان قرار دارد. با توجه به مطالعات باستان شناسي انجام يافته، يکي از اين دو غار (غار شرقي)، در دوره پارينه سنگي مياني محل سکونت موقت يا فصلي گروه هاي شکارورز ساکن منطقه بود. اين گروه هاي شکارچي که احتمالاً از نوع نئاندرتال بودند با توجه به مزاياي مختلف اين مکان از جمله وجود چشمه آب دايمي در کنار غار، چشم انداز مناسب دهانه آن به دست و دسترسي نسبتاً آسان به ارتفاعات بالاتر، به طور متوالي از اين غار استفاده کرده اند. همچنين وجود يک برون زد زمين شناسي از جنس راديو لاريت در نزديک غار، امکان ساخت ابزار سنگي را در محل فراهم مي کرده است. به طوري که اکثر ابزارهاي سنگي يافت شده در محل، از اين نوع سنگ ساخته شده است. علاوه بر اين از منابع سنگ داخل دشت نيز استفاده مي کردند. براي مثال منابع سنگ تپه هاي «گاکيه» در شرق کرمانشاه که حدود دوازده کيلومتر با غار فاصله دارد، در ميان مجموعه هاي يافت شده وجود دارد. ابزارهاي يافت شده در دو اشکفت اغلب از نوع خراشنده جانبي و ساير ابزارها مربوط به صنعت موستري زاگرس هستند که بين دويست و پنجاه تا حدود چهل هزار سال پيش ساخت آنها در زاگرس رواج داشته است. آثاري از دوره پارينه سنگي مياني در ساير غارهاي منطقه مثل غار «قبه» و پناهگاه صخره اي و رواسي در تنگه کنشت و چندين غار ديگر در بيستون نيز يافت شده است. مطالعات انجام شده در مکان هاي پارينه سنگي مياني کرمانشاه نشان مي دهد که ساکنان اين غارها بيشتر به شکار بز کوهي، ميش وحشي، گورخر و اسب وحشي مي پرداختند. البته حيوانات ديگر مثل مارال، گاو وحشي، غزال و گراز نيز شکار مي شدند/س