باشگاه خبرنگاران- " که می خند که که گریان است" نیما یوشیج فضای بسته زمان خود را نشان داده که در آن مردمان زیادی می گذرند با آوردن مقدمه ای کوتاه به بیان مسائل اجتماعی گریز می زند.
در آن تاریکی فضای بسته زمان خود را با " نورنیفشاندن " نمایش داده جامعه ای روبه ویرانی و تباهی به تصور می کشد در این تاریکی صدای حق طلبی صدای مخالفان وضع موجود جامعه اش به گوش می رسد.
"برف" در این شعر نماد سردی و خفقان حاکم بر جامعه است و با آوردن "که می خندد که گریان است " به بیان دو طیف راضی و ناراضی جامعه اش و نمایاندن شدت خفقان جامعه می پردازد و با طنزی تلخ منکر هر دو گروه می شود و اتمام شعر با این عبارت، خواننده را به تعمق وا می دارد.
نیما صورت قدریمی فعل را به صورت ماهرانه ای در به دیدم به کار برده که با اندکی تامل در می یابیم " سپر بر خاک بودن" نشانه تسلیم محض و از طرفی به تسلیم شدن روشنفکران جامعه در برابر حاکمیت می پردازد./ي2
یادداشت از محدثه محمد پور.