گروه فرهنگي باشگاه خبرنگاران؛"و اذا سئلك عبادى عنى فانى قريب اجيب دعوه الداع اذا دعان1".
نخست به مبادى تصوريه دعا پرداخته، سپـس، موانع، شرايط و مشكلات آن را بازگو مى كنيم. "دعا" در فرهنگ لغت به مفهوم خواندن، صدا زدن و عبادت و نيايش است؛ خواندن، گاهى تواءم با خواستن است و زمانى به شكل راز و نياز و تضرع و ابتهال مى باشد.
اقبال لاهورى مى نويسد: "نيايش خواه به شكل فردى و خواه به صورت اجتماعى، تجلى اشتياق درونى انسان براى دريافت جوابى در سكوت است"2. كم نيستند كسانى كه اعتقاد به مبداء متعال ندارند، ليكن براى تسكين دردها و آلام درونى، حوايج قلبى خويش را در قالب دعا مطرح مى سازند؛ در اين صورت، اگرچه چنين خواندنى، دعاى اصطلاحى نيست (زيرا مدعوى در ميان نيست)، ولى بيانگر ضرورت دعا براى بشر، است. بنابراين، اگر بخواهيم تعريف جامع ترى از دعا ارائه بدهيم، بايد بگوئيم دعا تجلى عشق به خدا براى نيل به تكامل و رفع نيازمنديهاست؛"الدعاء الرغبه الى الله"؛3 نيايش، گرايش و كشش به سوى خدا است.
درخصوص دعا تعريف هاى زيادى شده است كه نمونه هايى از آن ها را مىآوريم:
ـ دعا مطالبه آن چيزهايى است كه انسان به لياقت و كار و انديشه بايد به دست آورد.
ـ دعا منبع و كانون عظيم تغذيه روح انسانى است؛ همان گونه كه جسم مركز تغذيه نيازهاى مادى بشر مى باشد.
ـ دعا احياى خواسته ه، آرمان ها و ايدهآل هاى راستين انسان است.
ـ بالاخره حقيقت دعا عشق به خالق زيبايى ه، عظمت ه، جهش به سوى كمال مطلق و علم مطلق و پرواز بسوى بى نهايت و معبود لايتناهى است. به عقيده دكتر "كارل" دعا و نيايش عبارت است از تضرع و ناله و طلب يارى و استعانت و گاهى يك حالت كشف و شهود روشن و آرامش درونى و مستمر دورتر از اقليم همه محسوسات./ص