آیه 186 سوره بقره«وَ إِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِي وَ لْيُؤْمِنُواْ بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ»
و (ای رسول ما) اگر بندگان من تو را از احوال من پرسیدند (با ایشان بگوی که) همانا من بدان‌ها بسیار نزدیکم و دعای هر کس که مرا بخواند اجابت می‌کنم. پس باید که ایشان نیز دعوت مرا اجابت کنند و به من ایمان آورند باشد که راه رشد و سعادت را بیابند.
* انتظار خداوند در مقام معشوقی از آدمیان این است که وقتی او را به دعا می‌خوانند، خود او را طلب کنند تا آنکه از او چیزی دیگر طلبند، زیرا:
از خدا غیر از خدا را خواستن ظن افزونی است، کلی کاستن
(مثنوی)
اما عامه مردمان که طلبکار خدا هستند او را وسیله‌ای برای برآوردن حاجات گوناگون خود می‌خواهند. آن‌ها طلبکار خدا نیستند بلکه گویی به قول شمس خدا را دایه مبارک خود کرده‌اند.
* یکی از ویژگی‌های قرآن این است که از حضور دائمی خداوند در همه جا خبر می‌دهد و در عین حال که از مقام سبحانی و قدوسیت او و بی مثل و مانند بودن او و دور بودن او از اندیشه‌ها و خیالات و قیاس‌ها و اوهام سخن رفته، همچنین از اسماء جمال او و حضور او و قرب او به جمله موجودات سخن می‌گوید.
* در این آیه نیز خداوند به رسولش می‌فرماید: اگر بندگان من درباره من از تو جویا شدند بگو که من به ایشان بسیار نزدیکم و ندا و دعای ایشان را می‌شنوم و اجابت می‌کنم پس آن‌ها نیز باید که متقابلاً دعا و دعوت مرا بشنوند و اجابت کنند زیرا چنانکه ایشان را از من خواسته‌هایی است مرا نیز از ایشان انتظاراتی است.
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید