بر
اثر بمباران شیمیایی سردشت، بیش از یکصد نفر شهید و افزون بر هفت‌هزار نفر
مسموم و مصدوم شدند؛ از میان مصدومان نیز تا کنون حدود 150 تن شهید
شده‌اند و دیگر مجروحان این جنایت هولناک، اکنون با گذشت 26 سال، هم‌چنان
زجر می‌کشند، به سرفه‌های مرگبار دچارند و هر از گاهی نیز بر اثر جراحات و
عوارض آن، به جمع قربانیان ابدی این جنایت می‌پیوندند.
طبق
آمارهای رسمی از شهر 12000 نفری آن زمان سردشت، 8025 نفر یعنی دو سوم
جمعیت آن و نیز کسانی از روستاهای اطراف که در شهر حضور داشتند، شهید و یا
مصدوم شدند.
هر
چند که مظلومیت این شهر قبل از حلبچه اتفاق افتاد، اما آن طور که باید در
مجامع بین‌المللی انعکاس نیافته و جهانیان به درد و رنج مجروحان و
بازماندگان این جنایت پی نبرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند.
هنوز تأمین‌کنندگان مواد شیمیایی برای رژیم بعث در محکمه عدالت حاضر نشده‌اند. محاکمه عاملان و حامیان این جنایت هولناک می‌تواند مرهمی هرچند ناچیز بر زخم تاول‌های خردل مدعیان حقوق انسان و انسانیت باشد؛ کسانی که وقتی محموله‌های ارسالی آنها به عراق توقیف می‌شد، ارزش انسان را تا پایین‌ترین حد فرو می‌آوردند و می‌گفتند مواد اولیه حشره‌کش به عراق فرستاده‌ایم!