با جیب خالی رفتن دست پر برگشتن ندارد / تکذیب مشکلات بوکس، خودش یک مشکل است

به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران صحبت کردن از بی پولی و مشکلات بوکس کلیشه ای ترین مطلبی است که می توان در حیطه خبری بوکس به آن پرداخت اما انگار همین سایه بی پولی حالا حالاها از آسمان بوکس رفتنی نیست هر قدر هم ما رسانه ها به آن دامن می زنیم ناک اوت نمی شود! حریف قدری است ناسلامتی!

بارها گفته ایم و باز هم می گوییم مشکل بوکس ما ضعف مدیریتی و یا بی تدبیری فدراسیون نیست، چراکه چه بسا همین مسئولان بوکس خودشان بیشترین ضربه ها را ببینند، آنها بدون اینکه حقوق حتی معمولی دریافت کنند بی وقفه کار می کنند برای اهدافی که هیچ پاداشی هم در پی آن نیست، اما همه باید مشکلات بوکس را قبول کنیم. این بی پولی ها، این مشکلات، این دغدغه ها و این حواشی جزئی از بوکس ماست که کتمان آن فایده ای ندارد و تکذیبش خود یک مشکل جدید است.

به مسئولان بوکس حق بدهیم اگر در اعزام بوکسورها به مسابقات برون مرزی دچار مشکل می شوند، این وظیفه ماست که پیگیر مشکلات بوکس شویم. اگر قرار باشد شنیده ها را نشنیده بگیریم و چشم به روی واقعیت ها ببندیم همچنان درجا می زنیم.

استخدام ماساژور با هزینه شخصی مشت زنان دغدغه و درد بوکس ماست. درد و دلی است که با مشت زنی داشته ایم که 12 ماه حقوق نگرفته و قرار نیست حتی اگر طلای آسیا بگیرد از او تقدیر شود.

پرداخت حقوق ماهیانه 400 هزار توماني به مربی که موهایش را در آسیاب بوکس سپید کرده بی مروتی است. این 400 هزار تومان در همان ورزشي به سرمربی تیم بوکس داده می شود که بسیاری از بازیکنان فوتبالش روزی دو تا سه میلیون درآمد دارند.

حال آنکه بوکسورهای ما در مسابقات المپیک و جهانی و آسیایی از مدعیان مدال هستند و در نقطه مقابل فوتبالیست ها باید برای صعود به جام جهانی روزها ذهن مردم را درگیر کنند تا کارمان به اما و اگر نشکد.

بودجه یک فوتبالیست تازه به لیگ برتر راه یافته که مدت زیادی از بازی اش در زمین خاکی نمی گذرد برای یکسال بوکس کافی است، چرا در رشته ای که ما اسطوره هایی مثل احسان روزبهانی و مظاهری را داریم باید این همه در باتلاق بی پولی دست و پا بزنیم؟!

مگر ارزش رشته مدال آوری مثل بوکس از آن رشته های میلیونی و تفریحی که در آرشیو مدال هایشان به ندرت یک برنز می توان یافت کمتر است؟

پيوستن همین احسان روزبهانی ما به تیم آستانا آرلانز قزاقستان که در ایران بود و باید هر روز یک حاشیه و دغدغه جدید را تجربه می کرد و قهرمانی با این تیم در لیگ با ارزش نیمه حرفه ای جهان شاید فریادی بود برای گوش های مسئولینی که خیلی خوب به صدای فریاد و ناله برخی رشته ها گوش نمی دهند.

اگر تا به حال  اسپانسری به بوکس جذب نشده ما تمهیداتی انجام دهیم تا حامیان مالی جذب شوند.

اینکه یک بوکسور یک ماه قبل از مسابقات آسیایی اردویش را آغاز کند اوج دغدغه فکری استرس و اضطراب است. در روزهایی که تیم های ورزشی دنیا به دنبال جذب بهترین مشاوران  و روانشناسان هستند نبود پزشک در کنار کادر تیم اوج مشکلات را نشان می دهد.

اینکه ما برای مسابقات تنها سر مربی تیم و مدیر کمیته فنی را به مسابقات می فرستیم جیب های خالی از فدراسیون را به یادمان می آورد.

اعزام تنها چند مربی معدود که شاید به اندازه انگشت های یک کف دست هم نباشد برای شرکت در کلاس های مربیگری درجه یک، عدم توانایی مسوولان را اثبات می کند.

اگر قرار است هیچ سایه حمایتی بالای سر بوکس نباشد چرا باید مسوولان فدراسیون بوکس همچنان با جدیت کار خود را دنبال کنند.

با جیب های خالی ما با دست های پر باز نمی گردیم. دنیای حرفه ای تنها متکی به استعداد نیست تمرینات، تغذیه، آرامش فکری و روانی همه و همه در نتایج مشت زنان تأثیر ویژه ای خواهد داشت.

باز هم ما نوشتیم و هر کس می خواهد حرف هایمان را تکذیب کند، خیالی نیست.... این دنیای فانتزی ورزش های رزمی است که خودمان هم گاهی با نداشته هایمان تعارف داریم./آق