آیه 24 سوره یوسف
وَلَقَدْ
هَمَّتْ بِهِ وَهَمَّ بِهَا لَوْلا أَن رَّأَى بُرْهَانَ رَبِّهِ كَذَلِكَ
لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَالْفَحْشَاء إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا
الْمُخْلَصِينَ ﴿۲۴﴾
و
در حقیقت [آن زن] آهنگ وی کرد و [یوسف نیز] اگر برهان پروردگارش را ندیده
بود آهنگ او می‌کرد چنین [کردیم] تا بدی و زشتکاری را از او بازگردانیم چرا
که او از بندگان مخلص ما بود (۲۴)
در نمایشنامه مکبث، همسر مکبث که در رویای رسیدن به مقام شهبانویی است می خواهد با کشتن پادشاه وقت به دست شوهرش بدین مقام نایل شود. اما نیک می داند که در آسمان دلش فرشته ای هست که بدین کار رضایت نمی دهد.
از این رو نیروهای اهریمنی را فرا میخواند که بیایید و آسمان صاف و شفاف (دل من) را با ابرهای تیره و تاریک بپوشانید تا وقتی آن خنجر بر پهلوی آن پادشاه مظلوم که مهمان خانۀ آنهاست.
و به اطمینانِ مهمان نوازیِ میزبان به خواب خوش فرو رفته است، فرود می آید، فرشته ای فریاد نکند که دست نگه دارید و خنجر را فرود نیاورید.
همۀ ما در درون خویش فرشته ای محافظ داریم اما در هنگام انجام کارهای زشت او را به نوعی از خود دور می کنیم، فریب می دهیم، توجیهات باطل می آوریم تا وجدانمان بدان کار رضایت دهد.
هیچ کس نمی تواند در پیش خداوند چنین عذری بیاورد که من از زشتی آن باخبر نبودم. بنابراین، برهان روشن پرودگار همان نور الهی است که در درون همه ما تابیده و حق و باطل را از هم روشن کرده است.
مگر آنکه گرد و خاکی عظیم برانگیزیم و آب صاف فطرت را گل آلوده کنیم تا چشم آن فرشته تیره و خیره شود و ما به کار خود بپردازیم.
نبینی که جایی که برخاست گرد نبیند نظر گرچه بیناست مرد
سعدی
بر مشوران تا شود این آب صاف واندر او بین ماه و اختر در طواف
مثنوی
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید