این شهرستان در یک دره وسیع طولانی و در دامنه‌های شمالی رشته کوههای البرز مرکزی واقع شده که پوشش ارتفاعات آن تا بلندی ۲۰۰۰ متری سرسبز و جنگلی و از آن به بعد مرتعی، خشک با آب و هوای سردسیری می‌باشد.
به طوری که نواحی قشلاقی در ارتفاع ۲۰۰ الی ۷۵۰ متری و همچنین ارتفاع بیش از ۱۷۰۰ متری تا نواحی ییلاقی و مراتع، کاملا متمایز از یکدیگرند.
بومیان سوادکوه نیز مانند نقاط دیگر مازندران گویش و زبان طبری یا همان زبان مازندرانی را با لهجه خاصی تکلم می‌کنند.
واژه‌های زبان طبری به دلیل نفوذ زبانهای دیگر در استان مازندران فراموش شده ولی در سوادکوه از اصالت بیشتری برخوردار بوده و کمتر دچار صدمه گردیده‌است.
تا چند دهه قبل آداب و رسوم سنتی که از دوران باستان به یادگار مانده بود در سوادکوه رواج داشت متاسفانه بسیاری از آن ها به خاطر نفوذ تفکرات خاص شهر نشینی به فراموشی سپرده شده است.
این منطقه که با وجود مواهب طبیعی از جمله جنگلی متراکم و متنوع با درخت های راش، افرا، توسکا، ملج و نوع کمیاب درخت سردار یا سرخدار و نیز با جاذبه های تاریخی نظیر برج لاجیم، برج دیو کلی، کاروانسرای گدوک، پل باستانی شیرگاه، پل سفید، کلیسای سوادکوه و ... جاذبه‌های متنوعی، را برای جذب گردشگران بومی و غیر بومی در خود جای داده است.